Doorgaan naar hoofdcontent

Posts

Getijden

Fantastisch woord natuurlijk, getijden. Het geeft aan dat we een ritme vinden in de natuur. In de eerste plaats door de invloed van de zon en vooral de maan op het zeewater. Eb en vloed zijn de getijden waarvan veel mensen niet eens weten hoe dit ontstaat. Dat lijkt voor hen ook niet nodig want het stijgen en dalen van de zeespiegel hebben we kunnen vastleggen, in onze eigen menselijke tijdmetingen. En zo hebben we besef toevoegd aan de natuur. Want stel dat we de natuur niet meer snappen, geen controle meer hebben over wat ons gebeurd, dan zouden we ineens inzien dat we nietig en tijdelijk zijn. Dat de natuur daar niet in mee gaat, hebben we de afgelopen jaren gemerkt. Wij leven in de veronderstelling dat we kunnen beheersen hoe het met de aarde gaat. Maar langzaam maar zeker begint te blijken, dat we daar helemaal geen invloed op hebben. Al die discussies die we voeren en maatregelen die we al jaren nemen, hebben geen enkele invloed op wat de aarde doet. Niet dat het zinloos is. Maa
Recente posts

Winkelcentrum

Ik liep zoals gewoonlijk door mijn overdekte winkelcentrum. Het wordt verbouwd en het schijnt mooier te gaan worden dan wat het was. Althans, de borden aan de ingang beloven dat er gebouwd wordt "aan het gezelligste winkelcentrum". Voorlopig is het nog een puinhoop en de meest ongezellige plek van Nederland. Als je er geen erg in had, zou een overdekte plek om te winkelen er zo uit kunnen zien, in tijden van oorlog. Overal troep, kapotte ramen, leegstaande panden, kabels uit het plafond die in de jaren zeventig in elkaar geknoopt zijn en vooral veel lawaai. Met de aantekening dat we nog steeds in een veilig land leven. Ik bezocht eerst de Hema, die het anno 2024 voor elkaar wisten te krijgen om mijn fotos af te drukken na elf dagen. Toevallig zat ik gisteren fotos te kijken uit de jaren tachtig en negentig. Een gedeelte daarvan was gemaakt met een fotocamera die minstens een kilo woog. De kwaliteit van die fotos was zo onvergelijkbaar, met de fotos die ik in mijn handen kreeg

Dirty Chai

Ze was denk ik vijfendertig. Ze zag eruit als tweeënvijftig. Het leek me geen sportieve dame, maar ze was ook niet enorm corpulent. Haar haren zaten tussen blond en grijs en waren kort en waarschijnlijk nog korter geweest. Een bruin leren tasje had ze op tafel gezet en het straalde geen vrouwelijkheid uit. Toen ze binnenkwam zag ik dat ze mijn kant op keek. Voor me waren nog twee tafeltjes vrij voor het raam. Toch liep ze eerst de zaak verder in. Een teken dat ze hier niet vaak kwam. Of zelfs niet uit deze stad kwam. Al snel was zij weer terug en nam ze plaats voor het raam. In plaats van een plek te kiezen waardoor ze naar buiten kon kijken, ging ze met haar rug richting het raam zitten met haar gezicht mijn kant op.  Ik nipte aan mijn dubbele espresso omdat je doorgaans in deze koffiezaken een wat slappe koffie kreeg. De serveerster was snel bij de vrouw die met de kaart in de hand vroeg of ze ook een ‘’Dirty Chai’’ kon maken. De wijze waarop ze deze woorden uitsprak zorgde voor een

Zwaaien

Wanneer ik ga wandelen met mijn hond, loop ik een standaard rondje. Ik kom dan langs het Indische bejaardentehuis bij mij in de straat. Er staat een Riksja in de entree en ik ging er wel eens bami of nasi lunchen. Op de hoek van het tehuis, bevinden zich benedenwoningen met een groot grasveld ervoor. De ramen zijn immens groot en vaak is het licht binnen aan, zonder dat de gordijnen gesloten zijn. In de zomer valt de zon juist binnen, zodat zich een soort toneelstuk afspeelt achter het raam. Toen ik hier in 2017 kwam wonen, stond er vaak een man achter dat raam. Er zal twintig meter tussen hem en mij hebben gezeten. Hij zag er inderdaad Indisch uit en had een heel vriendelijke uitstraling. Het leek me een hele fitte man. Ik gok dat hij destijds halverwege de zeventig was. Maar dat was dus mijn observatie door dat raam heen. Telkens als ik met mijn hond passeerde, zwaaide hij uitbundig en vrolijk naar me. Met brede lach zwaaide ik dan ook terug. Het werd een gewoonte. Ik realiseerde me

(Mu)ziek

Op een redelijke stabiele lenteachtige zondagavond in mei, had ik mijn schuifpui naar het balkon open staan. Toen ik even daarvoor uit de auto stapte, hoorde ik het geluid van live muziek door de straten schallen. Ik zag dat aan de overkant van de rondweg, een opblaaskussen stond. De gillende kinderen kwamen met de muziek mijn kant op. Ik verwachte bezoek. En toen mijn visite binnen was, hing die over het balkon. 'Ow, dat zal wel een communiefeestje zijn. Daar is het de periode voor.' Ik knikte instemmend en hing nu zelf ook maar eens over het balkon. Voor de vier chalets van het woonwagenkamp deinde het speelkussen op en neer. Daaroverheen schalde de stem van de zanger die over een 'Kleine jongen' zong. Tijdens het geamuseerd samen zijn op mijn balkon, voelde de live muziek vervolgens wel gezellig aan. Ik kan me niet voorstellen dat de achterburen, die hun tuin direct aan het kamp hadden, daar hetzelfde over dachten. Na enige tijd hield de zanger op. Na een korte stilt

Lijstje

In mijn karretje lag een boodschappenlijstje. Het intrigeert me altijd als dat zo is. Ik kreeg deze keer zelfs een licht gevoel van opwinding. Een handschrift dat me vanuit de stalen kar aankeek, ik vind het ondergewaardeerde kunst. Zeker als het geordend zonder veel strepen tot stand is gekomen.  En dit was een meesterwerk. Dat er geen doorgestreepte woorden op het lijstje stonden, zei me dat de schrijver een zorgvuldig en weloverwogen persoon was. Sterker nog, ik denk dat de schrijver de boodschappen ook niet deed. Wanneer je zo gedecideerd en zorgvuldig de boodschappen opschrijft, heb je een lijstje echt niet nodig. De volgorde van de producten klopte ook met de looproute van de winkel. Dit was een geroutineerd en voorheen actief supermarkt bezoeker, die nu verstek moest laten gaan. En waarschijnlijk werd hier nu een man gestuurd voor de belangrijke boodschappen.  Ik had nog een andere reden, om te denken dat de schrijver niet de drager van deze lijst was. Een zorgvuldig geschreven

Ontbijtspek

Er bestaan rare dingen op de wereld. Iemand als Vladimir Poetin is om te beginnen hier een menselijk voorbeeld van. Toelichting lijkt me overbodig. In principe zijn mensen geen dingen, maar de weerzinwekkendheid van iemand, haalt het menselijk er uit wat mij betreft. De prijzen in de supermarkten zijn vanwege die reden enorm gestegen. Een imbeciel die een oorlog begint. Een ondergeschikt probleem natuurlijk, die kosten van de boodschappen. Dat er honderden, duizenden mensen onnodig sterven is natuurlijk onvoorstelbaar. Ik hoorde vandaag Hans Sibbel, beter bekend als Lebbis, bij Kopspijkers op NPO Radio 2. Hij las een aanklacht voor tegen Mark Rutte. Volledig terecht. Want volgens hem had Rutte geroepen dat hij niet zou rusten, voor de daders van de walgelijke raketaanval op het station in Oekraïne, berecht zouden worden. Onzin natuurlijk. Ook volgens hem, maar ik sluit me daar bij aan. Rutte rust waarschijnlijk met een beetje schaamte, maar prima. Met al deze kanttekeningen in het hoof