Het ergste aan de lockdown vind ik eigenlijk dat er een einde aan komt. De wetenschap dat dit tijdelijk is, laat het ongeduld borrelen. Maar tot wanneer is onduidelijk. We weten hoe het was. Als mensen kunnen wij ons uitstekend aanpassen. Maar we zijn sociale wezens en zonder persoonlijk contact krijgen we problemen. De bovenkamer die we hebben waar we doorgaans zo van profiteren, maakt overuren als we alleen maar op onszelf teruggeworpen zijn. We zitten allemaal op een onbewoond eiland en wachten op dat cruiseschip dat ons gaat ontdekken. Met casino's, theater, drank, muziek een zwembad en zelfs winkels waar je gewoon iets kunt kopen wat je kunt aanraken. Ik kijk ook maar steeds naar diezelfde zee en dat strand dat er op de foto nog zo aantrekkelijk uit zag. Nu alle mogelijkheden op vertier zijn bevroren, zijn de kleine geluksmomenten een dagelijkse sleur geworden voor ons allen. Herinnert u zich nog dat u over de tuin of het balkon uitkeek en kon genieten van dat landgoed of stro