Veertig Papa gescheiden

Vroeger at je Chinees. Dat zei je dan ook gewoon 'Zullen we Chinees eten?'. Alsof we allemaal kannibalen waren. Als je erover nadenkt was dat minstens zo discriminerend als zwarte piet toezingen. Nu heeft het Chinees eten toch één of andere bijsmaak gekregen. U mag zelf invullen of ik dat letterlijk of figuurlijk bedoel. En er zijn niet veel Chinese afhaalrestaurants meer. De meeste hebben nu een snackbar. Chinezen. Ooit zou ik voor een bedrijf gaan helpen om Chinezen te adviseren over vakantieparken. Ik zou dan drie maanden in China zijn. En drie maanden in NL. Uiteindelijk liet ik het schieten. Ik had al een aantal keer in het buitenland gewerkt en vond het geen juiste timing weer te gaan. Het was en is een intrigerend volkje. Of volkje, er lopen alleen al in China een miljard Chinezen rond. Daar buiten ook nog heel veel. Maar. Waardoor ik weer veel meer in contact ben met Chinezen, is de Chinese website Ali Express. Een soort Bol.com met de meest uiteenlopende s

Toen ik twaalf was, moest ik voor het eerst echt kiezen. Ik kon de HAVO wel aan. Maar ik vond het schoolgebouw niet gezellig. Groot, leeg, zielloos. En ik koos dus voor de MAVO.  Ik koos ervoor. Nooit heb ik spijt gehad van die keuze. Onzekere eerste tienerjaren. De geur van het schoolgebouw, mengelmoes van krijt, zwetende pubers, geplette banaan in mijn rugtas en de brommers in de fietsenstalling. Het schoolplein met knalharde betonnen bankjes. De straat die de Bolkensteeg heette. Ik droomde er wel eens van dat mensen hier zouden komen kijken. Bussen vol. De school van mij was het startpunt. Hier was het begonnen. Met natuurtalent. Op de Bolkensteeg. Want ik deed wel wat ik moest doen. Maar niet veel meer. Rekenen kon ik goed en dat was elke periode terug te zien op mijn cijferlijst. Een vijf komma zes hier, zes komma twee daar. En een vijf komma vier voor Duits. Daar moest ik dan 'nog even wat aan doen'. Nee, van tienen scoren word je niet rijk dacht ik altijd.

Mijn vriendin kwam vorige week zaterdag met bloembollen thuis. 'Jij neemt dat hamsteren wel heel serieus', grapte ik toen nog. In een week kan veel gebeuren. Toen dacht ik bij het woord virus nog het meeste, aan een stelletje Russische hackers die inbraken op de computers van de Universiteit van Maastricht. Of aan een album van Doe Maar. U weet wel, die band uit de jaren tachtig waar Hennie Vrienten deel van uitmaakte. 4us, was de echte naam van die plaat. Nu leven we in een tijdperk waarin we elkaar liever niet, dan wel te dicht in de buurt hebben. Stikstof, bosbranden, beslagleggingen door de Belastingdienst aan mensen die gewoon recht hadden op toeslagen. En hun leven zagen instorten. Het is de voorpagina van toen. En in drie minuten ratelen de nieuwslezers van vandaag, deze nieuwe randzaken af in het acht uur journaal. Corona. Dat is eigenlijk alles waar we ons druk over maken. Sterker nog, we kunnen niet normaal meer leven door deze ziekte, aangeduid als Covid