Veertig Papa gescheiden

Opvoeden is een natuurlijk goed. Dat doe je vanuit je eigen waarde. Daardoor verschilt de opvoedingaanpak ook per ouder. De kans dat je andere waarden hebt meegekregen dan je partner, is vele malen groter dan dat je beide dezelfde waarde bezit. Mijn kinderen zie ik niet elke dag. En ik merk dat dit in het begin voor mijn kinderen en mij lastig was. We moesten opnieuw die waarden met elkaar bepalen. Immers heb je als ouder alleen veel minder tijd en aandacht voor het individu. Zeker met drie kinderen. Ik heb dit zo bewust mogelijk tijd gegeven. Ik ben zelf vaak de mist ingegaan. Elke keer als ik terugreed na een weekend samen, dacht ik na hoe ik het had aangepakt. En hoe ik dat beter kon doen. Dat was intensief omdat ik wist dat ik het pas weer anders kon doen, als ze weer bij me waren. Daar moest ik dan vijf dagen op wachten. Onbewust helpen mijn kinderen mij nu vaak. Gisteren had ik een was gedraaid en de vaatwasser aangezet. Beide apparaten piepen als ze klaar zijn. Dan zet i

Erg gestructureerd ben ik nooit geweest. In mijn werk lukt dat prima. Thuis wat minder. In mijn jeugd heb ik van mijn ouders zelden vernomen dat ik zo lekker opgeruimd was. Termen als 'rommelig' of 'sloddervos' kwamen in mijn puberteit vaker mijn kant op. In mijn twintiger jaren vond ik daar een weg in zonder sturing van mijn ouders. Het zelfstandig wonen lukte eigenlijk prima, met die chaos om me heen. Ik poetste wel, maar een ster was ik er niet in. Dat waren mijn overige huisgenoten van het studentenhuis ook niet. Daardoor leek mijn kamer altijd nog verdraaid schoon, ten opzichte van de keuken en badkamer. Toen ik dertiger werd schaafde ik dat trekje aardig bij. De verantwoordelijkheid en volwassenheid die eindelijk begonnen door te dringen, wierpen nu ook vruchten af. Nog steeds was het niet mijn tweede natuur om opgeruimd te zijn. Maar een echte rommel was het nog maar zelden in mijn huis. Toen ik veertiger werd gebeurde er wat geks. Mijn hoofd raakte leger.

Mijn oudste zoon is acht jaar. Hij heeft een hart zo groot en warm als de zon. Alleen weet hij nog niet altijd hoe hij dit moet gebruiken. Het groot worden zit hem daarbij soms nog in de weg. Afgelopen nacht stond hij om half drie 's nachts aan mijn bed. Hij wilde opstaan. Had geen slaap meer. Daar was hij vrij stelling in en soms herken ik daar mijzelf in. Omdat de situatie een vorm begon te krijgen, waarin de vakbondsleider tegen de premier zei dat we er zo niet uit gingen komen, schoof mijn eigen slaap ook even weg. Eerst poogde ik hem vanuit halve slaap, met lieve gemeende woorden hem terug te sturen naar zijn bed. Het was laat en iedereen sliep. Het maakte geen indruk en u zult inmiddels door hebben: Mijn zoon was in deze de vakbondsleider. Het voorstel was niet onderhandelbaar en zijn staking zou doorgaan. De meeste vakbondsleiders laten zich niet meeslepen door de emotie van de werknemers die ze vertegenwoordigen. Ze blijven wel oog houden voor de compromis. Of geven in el