Veertig Papa gescheiden

De wereld leek overzichtelijk toen ik nog elke dag met mijn kinderen opstond. De vanzelfsprekendheid die ik dacht te ervaren, was de zekerheid die ik erin zocht. Door verschillende redenen eindigde dat ritueel. Die dagelijkse routine. Het heeft me bijna een jaar gekost, om daar mee om te gaan. En nog zijn er dagen dat het bijna ondoenlijk is, om ze te missen. Dit wordt geen verhaal waarin ik ga uitleggen dat het allemaal anders hoort te zijn. Want ook daarin zit een dunne vanzelfsprekendheid. Er is niets beter voor een kind dan opgroeien tussen hun echte ouders. Maar dan wel met gelukkige ouders. In elke andere situatie hoeft het niet goed voor hen te zijn. Ik kan mijn kinderen later heel goed uitleggen waarom ik niet meer bij hun moeder ben. Waarom ik keuzes heb gemaakt. Ik kan ze vanuit mijn hart meegeven, dat je altijd moet nastreven om gelukkig te zijn. Samen met iemand en als individu alleen. Want die laatste, is minstens net zo belangrijk. Volgens de regeling (zo noemt men

Ik heb een schoenentik. Iedereen heeft wel zoiets. De één koopt om de haverklap nieuwe sokken, de volgende elke maand een nieuwe broek. Ik kijk graag naar schoenen. En koop ze bovengemiddeld vaak. Alhoewel het de laatste tijd wel wat minder is geworden, verdwijnt het nooit helemaal uit mij. Ik houd ook van winkelen. En daarmee bedoel ik: 'Een poosje slenteren in een winkelstraat, om me openlijk bloot te stellen aan allerhande verleidingen.' Dat is voor mij de definitie van winkelen. Gelukkig laat ik me vaak remmen door de prijskaartjes. Maar met schoenen voel ik de minste weerstand. Schoenen heb je nodig. En het is fijn en nodig om meerdere paren te hebben. Omdat het soms regent of juist warm is. Het is ook goed voor de voeten om af en toe te wisselen. En dure schoenen zijn echt goed voor je. En vaak mooier. Ik ben toevallig geboren in een plaats waar vroeger de schoenenindustrie floreerde. Ik speelde in het riviertje, of stroompje dat door de plaats heen stroomde: 'De

Vandaag ging ik boodschappen doen. Ik kreeg een lijstje mee van iemand anders. En dat maakte het boodschappen doen een stuk spannender. Zeker omdat er instructies op het lijstje stonden, die er voor moesten zorgen dat ik het juiste meenam. En ik snap dat. Want soms ben ik verstrooid. Laatst greep ik geheel naast het potje dat ik moest hebben. Dit terwijl ik daarvoor bellend instructies kreeg, waar ik het potje kon vinden. 'Mexicaanse bonenschotel! Ik heb hem hoor!!' riep ik nog vrolijk uit. Toen ik thuis de spullen uit de tas haalde, bleek ik een ordinaire bruinenbonenschotel gepakt te hebben. Dat moest nu voorkomen worden, moest de samensteller van het lijstje hebben gedacht. En terecht. Het lijstje was niet samengesteld in het ritme van de winkel. Daarmee bedoel ik dat ik zelf altijd de artikelen in de volgorde neerzet, waarop ik ze zelf tegen kom. Ik kwam binnen bij de groente en fruit. Bovenaan het lijstje stond 'Brood Waldkorn licht (groen etiket)'. Ik

Weet u al wat u over 300 jaar gaat doen? Ik ben er nog niet helemaal uit. Ik kan niet kiezen tussen een vakantie op Mars of naar het attractiepark op de Maan. Dat laatste is maar een dagje uit, het eerste een weekendje weg. En ik weet nog niet of ik vrij kan krijgen. Ik heb een druk leven weet u. Er vliegen twee ruimtesondes ver van ons vandaan. De Voyager 1 en Voyager 2. Het betekent zoveel als Reiziger één en twee. Een vrij summiere benaming van wat de sondes aan het doen zijn. De Voyager 2 is officieel buiten ons zonnestelsel. Die vliegt met vijfenvijftigduizend kilometer per uur verder. Zonder bestemming. Overgelaten aan de absurde ruimte er omheen. Ik heb een klik met de sonde merkte ik. Want deze is een paar maanden voor mijn geboorte gelanceerd: Augustus 1977. Ook een veertiger dus. Het ding heeft een gouden LP bij zich. Daarop staan geluiden van de aarde. En ik hou ook van LP's. Die met geluiden van de aarde heb ik nog niet. Er is ook een code met instructies a

Afgelopen week ben ik weer veel aan het reizen geweest. Ik rekende aan het einde van de week eens uit hoeveel kilometer ik ongeveer afgelegd moest hebben. Het zal ergens rond de duizend kilometer geweest zijn. Ongeveer zeventig procent met de auto deze keer. De andere met de trein. De reismomenten in de auto herinner ik me matig. Hier en daar een telefoongesprek en na wat gepeins nog wat andere momentjes. Met treinreizen lijkt het makkelijker om herinneringen op te halen. Misschien omdat ik een herinnering goed kan koppelen aan mensen. Iets wat ik me nog niet eerder bedacht. Een frisse zelfanalyse dus. Ineens had ik zo'n herinnering. Het bracht me terug naar de ochtend, in de trein, de dag na Pakjesavond. De coupé zat veel minder vol dan doorgaans op een donderdag. Veel ouders hadden vrij genomen, omdat hun kinderen ook vrij waren van school. Die van mij waren ook vrij, maar helaas niet bij mij. Dus ik zat gewoon met mijn laptop open, te werken en ondertussen keek ik sporadi