Veertig Papa gescheiden

Vandaag zou de klusjesman komen. Ik heb een fonteintje in mijn toilet en die lekte. Ik kon zelf zonder een sanitairtang de aansluiting niet aandraaien. Dit had ik natuurlijk keurig gemeld en tijdens mijn vakantiedagen kwam er een monteur. De eerste vraag die ik hem stelde was of hij zijn ´sanitairtang´ bij zich had. Toen hij ontkennend en niet bevestigend reageerde riep mijn hoofd al ´Kansloze missie!´ naar de dappere man. En mijn hoofd had gelijk. De kinderen naast me die honderdvierendertig keer vroegen ´Wat die meneer ging doen?´ antwoordde ik ietwat pestend ´Onze kraan in het toilet repareren´. Na een kwartier overbodig gerommel gaf de man zijn nederlaag toe. ´Nee, hier kon hij echt niet bij.´ Na een diepe zucht keek ik de man vanuit mijn raam nog eens na. Vele weken later werd weer contact met me opgenomen. Er zou een loodgieter komen, morgen. Er maakte me een fijn rustig gevoel van me meester, want mijn probleem ging definitief opgelost worden. Er werden serieuze maatregelen

Vandaag voelde ik mij een echte consument. Ik bevond mij in de supermarkt. Een plek waar ik een haat-liefdeverhouding mee heb. Er gaat veel mis en ook veel goed. Af en toe probeert er iemand voor te dringen of een medeburger rijdt met een wagentje tegen je enkels. En op een ander moment krijg je voorrang wanneer er een nieuwe kassa opengaat. Het is net de maatschappij in het klein. Maar vandaag had ik in eerste instantie, minder oog voor de omgeving. Het was ik en de producten. Ze gluurde naar me en riepen, soms gniffelde ze als ik het pak naast ze in mijn kar legde. Ik nam veel mee en liet nog veel meer staan. Zoveel dat er nog klanten na mij konden winkelen. Ik voel me ook weleens klant of bezoeker in mijn supermarkt. Maar vandaag dus niet. Ik was aan het consumeren. Het consumentgevoel zat hem vandaag in de weloverwogen keuzes die ik maakte. Ik had nergens twijfel als ik voor de schappen stond. Ik wist precies wat ik wilde hebben. Ik denk dat elke marketing medewerker een he

Als bewoner van een appartement heb ik het geluk te mogen beschikken over een berging. Aangezien ik op de zesde etage leef, moet ik een stukje reizen met de lift om daar te komen. De berging bevind zich in de kelder. Na wat gehannes met een sleutel bij de eerste deur, kwam ik aan bij de deur van mijn eigen berging. Om deze deur te openen had ik altijd een andere sleutel nodig. Die zat aan bos sleutels veilig opgeborgen in mijn keukenla. Enkele weken geleden kwam ik terug van mijn werk. Zonder echt goed na te denken (een eigenschap die ik bezit) drukte ik in de lift op min één. De deuren sloten en de reis naar de kelder vanaf de begane grond was begonnen. Zo´n tien tellen later gingen de deuren alweer open en was ik aangekomen. Eigenlijk is het een droom van me om ooit een appartement te bezitten waarin een stem vertelt op welke etage je bent aangekomen. Een stukje service, luxe en uitstraling met een enorme nutteloosheid. Maar het verlangen om iets nutteloos te bezitten kennen we all

Aan alles komt een einde. Ook aan vakantie. Maar elk einde kent ook een bijna einde en dat is met vakantie meestal de laatste dag. Een dag vol voornemens waar alleen de helft van waargemaakt wordt Dit komt omdat het brein alvast bezig is met de dag van morgen. Kinderen die weer naar school gaan, files die zich weer voltrekken op de wegen en de werkdag die weer veel te vroeg zal aanbreken. Het ritme dat weer op de loer ligt staat als een zekerheid klaar, aan de andere kant van de komende nacht. Voor mij valt dit wel mee. Terwijl ik zojuist een heerlijke brunch heb genuttigd waaraan alleen een stuk fruit mocht ontbreken, zit ik nu heerlijk op het balkon deze blog te schrijven. De bomen waarvan ik precies over de toppen kijk ritselen in de wind. De zon duwt tegen de grijze laag wolken aan en zal er waarschijnlijk wel een keer doorheen prikken vandaag. Het zijn mooie ingrediënten voor een dag die fijn op gang is gekomen. Zelf heb ik gisteren mijn kinderen weer bij hun moeder gebracht.

Persoonlijk was ik geen liefhebber van het werk van de Vengaboys. Natuurlijk was de ´Vengabus´ een absurd grote hit. Dat had Wessel van Diepen goed voor elkaar. Maar ik hoorde nu drie of vier keer het hele album. Buiten dat ik niet eens wist dat er meer werk bestond van ze, was het shockerend om de muziek twee uur lang aan één stuk te horen. Het was vandaag maandag en ik had mijn dochter beloofd dat ze mocht logeren. Dat ging op het ene adres niet. En nadat ik mijn ouders had gebeld was het beklonken: Mijn dochter ging logeren. Ze stond te springen in de kamer. Een wens ging in vervulling. Omdat mijn vader om twee uur zou gaan biljarten met ´de mannen´ besloot ik rond die tijd weg te rijden. Een kwartier later renden we door de stromende regen naar de voordeur van het huis waar mijn ouders woonde. De kinderen waren al vlot naar binnen en ik kwam als laatste binnen. Toen ik in de woonkamer stond begreep ik dat mijn vader er ook was. ´De biljartmannen waren er niet´ zei mijn moeder.

Kamperen had ik al een hele poos niet meer gedaan. Ik denk dat het toch een jaar of acht moet zijn geweest. Ja, toevallig had ik afgelopen zomer een festival bezocht. Daar sliep ik ook in een tentje. Maar op één of andere manier voelt dat niet als kamperen. Nu had ik dus een tent gehuurd. ik had het vakantiepark al een tijdje op het oog maar omdat ik niet van plannen ben, had ik nog niks geboekt. Anderhalve maand van te voren waren er nog louter huurtenten beschikbaar. Dat leek me wel een goed idee. De kinderen vonden dat ook dus we gingen. Ik stond op een veldje met huurtenten midden in de zomermaanden. Het was een komen en gaan van gezinnen die verschillende periodes geboekt hadden. Ik probeerde een avondje bij een stel die prompt ook een ander stellen hadden uitgenodigd. Als alleenstaande delf je dan toch het onderspit. Rechts ging het tussen de mannen over het leger. Links over de zorg voor de kinderen tussen de vrouwen. Ik zat er wat tussen in en mijn hoofd ging heen en weer a

Ook als single pa ga je op vakantie met je kinderen. En eens moet de eerste keer zijn. Dat moment is nu aangebroken. Meteen stuitte ik op een aantal momenten waarbij er geen vrouw in mijn leven is. Zo miste ik iemand die volgens een strak schema veel te veel tassen inpakt. Nu moest ik zelf overwegen wat ik mee moest nemen. En plannen is niet mijn sterkste kant. Enkele dagen voor vertrek had ik al wat spullen voor mijn kinderen bij elkaar gepakt. Het beloofde mooi weer te blijven, dus alle varianten voor buitenspeelgoed stonden klaar. Ook het pakken van beddengoed leek vrij makkelijk. Alhoewel ik me afvraag of ik in deze categorie niet iets vergeten ben. Mijn eigen kleding was ook prima te doen en toen ik eigenlijk de dag voor vertrek alles klaar had staan, miste ik ook een stem die opmerkingen maakte. Of de föhn nog mee moest of dat de auto wel verzekerd was. Gewoon die vragen van een vrouw waar je als man kort en krachtig op kunt reageren met ´Nee´ of ´Niet nodig´. Morgen ga ik

Voordat ik in een midlifecrisis crisis terecht kan komen, mag ik nog net meedoen met het publiek dat gaat stappen. Op zaterdagavond val je als begin veertiger nog net niet uit de toon, als je een beetje op de hoogte bent van de mode voor de man. Gelukkig zijn deze zomerperiode alle studenten lekker bij hun ouders thuis. Ik ging dus stappen met een vriend die ik meer dan 20 jaar ken. We hebben graag inhoudelijke gesprekken over de meest uiteenlopende onderwerpen. Een kroeg is daar geen ideale plek voor. Op een terras lukt dat nog redelijk. Als een van ons afgeleid is dan pakken we de draad wel weer op als we de passerende vrouw in kwestie in steekwoorden besproken hebben. 'Nou..', kan al genoeg zijn wanneer de intonatie juist is. Maar soms krijgt het voorbijkomende andere geslacht ook genadeloze commentaren: ' Ze heeft geen spiegel thuis of geen vriendin die eerlijk tegen haar durft te zijn.' Rond middernacht begaven we ons in een goed gevulde kroeg met dansen mensen