Veertig Papa gescheiden

Rond mijn zestiende ben ik gaan schrijven. Aan mijn oudste broer die toen in Polen woonde. Ik bezocht hem ook een paar keer. Een hele onderneming voor een jongen van zestien. In de bus van Eurolines richting Kraków. Ik denk dat het een voorbode was voor de drang naar ´vrijheid´ die ik toen ontwikkelde. En later sterk heb gevolgd. Ik schreef ook met een meisje uit de klas. Een soort penvriendin die niet op afstand woonde. Elke week, soms elke dag overhandigde we elkaar een brief. Het ging over van alles en nog wat. Maar één van de onderwerpen die we later nog eens bespraken was haar angst voor kinderen met rood haar. Mijn oudste zoon is rossig. Haar kindje ook grappig genoeg. Dit gebeurde allemaal op papier. Vervolgens dacht ik, dat ik mijn vak maar eens moest gaan combineren met schrijven. Thuis hadden we twee kranten. In de ochtend een regionale krant en in de avond ´Het NRC Handelsblad´. Vooral vanwege het economie katern begreep ik later. Boven de aardappels werd het wereldnie

Vandaag ging ik weer lunchen bij het verpleeghuis dat naast mijn appartementencomplex ligt. Het was al enkele weken of misschien een paar maanden geleden dar ik er was geweest. Ik had het druk gehad. Maar vandaag had ik de tijd ingepland om er heen te gaan. Ik ben namelijk graag onderdeel van mijn buurt. Dat is, als je in een appartement op zes hoog woont, niet altijd makkelijk. In mijn complex heb ik wel wat contact. Maar net als in een hotel blijft dat vaak beperkt tot in de lift. Omdat we geen ontbijtzaal hebben blijft het dan ook bij ´lift praatjes´. Het verpleeghuis naast me is mijn ontbijtzaal. Toen ik binnenkwam lopen werd ik vrolijk begroet door de serveerster. ´Hallo, bent u er weer meneer?!´ Ik voelde me meteen welkom. Ik mocht aan een tafeltje alleen zitten, maar koos opnieuw voor de tafel met acht stoelen waar ik voorheen ook zat. Ik zag dat er een man zat die ik nog niet kende. Mijn andere lunchmomenten zaten Toon en Anette bij me aan tafel. Maar deze keer dus niet.

De periode richting het einde van het jaar, is soms een bewogen tijd voor me geweest. Gelukkig is dat dit jaar wel anders. Ik lijk van  mijn 'Angstgegner', de maanden die leuk en gezellig moesten zijn en wat anders brachten, af te komen. Een term die ik even uit het voetbal leen. Het betekent zoveel als een tegenstander waar je eigenlijk met twee vingers in de neus van kan winnen. Alleen verlies je. Opnieuw zat ik in de trein. Dit keer ergens tussen Den Bosch en Utrecht. Ik raakte aan de praat met een jongen. Hij bleek student. Hij zat naast me op zo'n typische paarse stoel die je in de dubbeldekker treinen van de NS hebt. Wij beide misten een plank aan de stoel voor ons, waarop we onze laptop konden zetten. Ik zei 'Ach, op schoot werken heeft ook wel wat.' Hij haalde een enorm boek uit zijn tas. Absoluut dikker dan een Bijbel. Ik zag tekeningen op de kaft die me deden denken aan de tijd dat ik nog iets met Wiskunde deed. Hij legde het boek op zijn schoot en de v

Vandaag mocht ik weer met de trein reizen. De trein begint een beetje mijn 'nieuwe supermarkt' te worden. De plek waar ik veel inspiratie op deed om te kunnen schrijven. Maar ik ben verhuisd en heb een andere supermarkt. Een grotere. Dat maakt het lastiger om de inspiratie te vinden voor mijn blogs. Een massale omgeving vind ik een lastige om iets over te schrijven. Treinen zijn ook massaal. Wanneer je in de spits reist. Maar toch zijn treinen anders. Als ze vol zijn voelen ze inderdaad massaal. Zeker wanneer ik moet staan. Maar door de verschillende stoelen en treinbanken hangt er ook dan een soort gekke intimiteit. Dat komt omdat veel mensen stil zijn. Ze staren, tikken of spelen met hun telefoon. Mensen zijn meer op zichzelf tegenwoordig in de trein. Soms probeer ik dat te doorbreken. Dan ga ik tegen iemand aanpraten. De openingszin kan zijn 'Heb je een drukke dag voor de boeg?' of iets anders wat als onschuldig overkomt. Een enkele keer maakt ik er een sport van om

Ik heb ooit twaalf keer een app gebruikt die beloofde me innerlijke rust te geven. Dat was in een periode waarin ik die nog niet kon vinden. Ik voelde juist die onrust en merkte dat het geen zin heeft, om jezelf met een app innerlijke rust op te leggen. Dat werkt niet. Niet voor mij tenminste. Het leuke is dat ik die later gewoon zelf vond. En dan bedoel ik dat, waarmee je heel de dag beslissingen maakt, nadenkt, leeft en gevoel peilt. Het stond een hele periode compleet uit. Zo enorm dat ik geen spanning meer kon ervaren. Dat is heerlijk. Maar het belemmerde me ook in sommige maten. Ik verloor energie en kon ook lastiger onthouden. Ik merkte zelfs dat ik zo uit stond dat bijvoorbeeld fantaseren of dromen heel lastig was. Inmiddels ben ik verder. Ik tast af, wat het is om weer spanning te voelen. En dat voelt lekker. Het geeft energie en uitdaging. Mijn brein wordt er actiever van en ik als mens sterker. Er zijn nog een paar stukjes waarvan ik nu weet dat ik daar stappen in k

Toen ik op vijf hoog naar het toilet ging keek ik naar buiten. Ik zag een vrij drukke straat aan de rand van het centrum in een grote stad. Er lag een voetgangersoversteekplaats zonder stoplichten op de weg. Aan de rand stonden twee ouderen die ik dus niet ik het gezicht kon aankijken. De vrouw was klein en liep wat gebukt. Ze had een stok en een kaki kleurige lange jas. Of het was een grote maat van een korte jas. Zo klein was ze dus. Naast haar stond een man. Hij had een donkerblauwe broek en een blauwe korte jas aan. Mogelijk een suède zomerjack. Toevallig was het deze dag in november uitzonderlijk warm en de man had dit blijkbaar begrepen. Die ochtend ontving ik al twee berichten van overlijden. Eentje van de vader van haar schoonzus. Die was na een ziekbed overleden. Daarnaast nog van een vriend, zijn oom was overleden. Het zet je even stil en laat je merken hoe dun de lijn tussen leven en dood is. Niet iets om elke dag mee bezig te zijn. Maar het confronteert wanneer het  dicht