Ik had net een persoonlijk record gelopen. Ik wilde tien kilometer binnen vijfenvijftig minuten lopen. Maar toen ik stopte, en de tijd stop zette op mijn horloge, bleek ik nog net binnen de vierenvijftig minuten te zijn gefinisht. Een enorm gevoel van geluk maakte zich meester van me. Dit was voor mij Olympisch Goud. Geluk lijkt dus toch te vangen in een moment. Nadat ik, met een grijze lucht boven mij en koude wind tegen mij, had zitten bijkomen op een betonnen bankje, liep ik in de richting van mijn flat. Ik had al gezien dat een onderbuurvrouw net had geparkeerd. Ik betrapte mezelf erop dat ik afwoog of ik wel zin had, in haar verhalen. Haar man had Alzheimer en waar ik steeds met interesse luisterde, had ze ook iets aanhankelijks als ze in gesprek ging. Maar ik zag de man er niet bij, doorgaans was ze hem dan kwijt en aan het zoeken. Ze zag me en we liepen een stukje samen. 'Tja.. mijn man is vorige week opgenomen in Raffy'. Dat was het Molukse bejaardentehuis naast onze