Veertig Papa gescheiden

Mijn bovenbuurman ken ik volgens mij. Dat is een gekke opening van een column, maar ik heb een gezicht bij hem. En ik geloof dat hij het ook echt is. Hij woont op de zevende en hoogste etage. Ik op de zesde. Ik kom dus nooit op zijn verdieping. Tenzij ik eens aanbel om kennis te maken. Maar dat deed ik voorlopig nog niet. Maar als hij het dus is, heeft hij een Indonesische afkomst. Het zou ook Moluks kunnen zijn. Want naast mijn appartementencomplex staat een Moluks bejaardetehuis. En de verpleegkundigen die daar actief zijn, komen ook bij de bewoners in mijn flat. Wie weet woont hij om die reden zo dichtbij het bejaardtehuis. Maar eigenlijk weet ik het dus niet. Maar het lijkt aannemelijk. Mijn bovenbuurman is ongeveer éénvijfenzeventig, licht getint, heeft pikzwart krulhaar. Bijna zoals de pruiken in de carnavalswinkel. Ik schat hem net over de zeventig. Ik heb me weleens afgevraagd of hij een snackbar had. Ik herinner me dat ik vond dat hij naar friet rook, één van de s

Ik zag een vrouw met een schep op het station. Ze liep voorbij toen ik stond te wachten. Ik had alle tijd om naar de vrouw te kijken. En naar de schep. Maar laten we met de vrouw beginnen. Ze had halflange rode haren, was ongeveer éénzestig en droeg naast de schep ook nog een grote rugzak en een uitpuilende plastic tas. Ze was waarschijnlijk geen sales manager die scheppen aan de man bracht. Met het Openbaar Vervoer op zich al een opgave. Welke overheidsinstelling of ander bedrijf midden in de stad is geïnteresseerd in scheppen? Anders had ze wel met een lease auto rondgereden. Dat deed ze dus niet. De schep intrigeerde me. Maar goed ook, want alle treinen stonden stil vanwege blikseminslag. Ik had al een uur vertraging. Dit was afleiding. Wat bezielt iemand om daarmee op pad te gaan? Hij staat in de schuur als je hem nodig hebt. En heb je geen schep nodig, dan heb je hem niet. Zoals ik. De schep gedragen door de vrouw, was op zijn minst het bekijken waard. Ze had hem net on