Veertig Papa gescheiden

Het huishouden doen geef ik als rapportcijfer een vier. In mijn schoolcarrière betekende dit niet, dat ik een vak niet kon. Nee, ik vond er gewoon niks aan en deed er weinig voor. Met het huishouden is het eigenlijk net zo. Als ik er veel tijd voor uittrek en heel erg mijn best doe, me focus op de taak, dan kan ik echt lekker los gaan. Het resultaat is dan ook echt goed. Ik ben in staat een acht te scoren. Dat gebeurt gemiddeld twee keer per jaar. Bij mijn vriendin ligt dat anders. Ik heb het haar niet gevraagd, maar ik denk dat ze het huishouden geen cijfer geeft. Omdat ze het niet ziet als een vak, maar meer als een natuurlijk iets. Zo vanzelfsprekend dat het geen leren betreft. Het is een vaardigheid die je alleen maar hoeft te activeren. Dus als het huishouden dan toch niet helemaal lekker loopt, dan is er iets anders mis. Vrouwen praten zelden over elektrische apparaten. Mijn vriendin kan er wel een mening over vormen wanneer ik erover praat tegen haar. Dan laat ze zich, als ze

W ij zijn geen dikke vrienden, mijn dermatoloog en ik. Dat zullen we ook niet worden. Soms denk ik weleens dat hij tegen me op kijkt. Dat vind ik niet leuk. Ik hou van gelijkheid. Deze keer maakte hij een opmerking over mijn horloge. Mooi ding, ja mooi ding. Anders droeg ik hem niet. Misschien hebben zijn andere cliënten een slechte smaak. Het zou kunnen. Ik zie hem één keer per jaar en soms wat vaker als het nodig is. Bijvoorbeeld als ik zelf twijfel over de status van een moedervlek. Want daar kom ik voor: controle van mijn moedervlekken. Hij is kaal, een stuk kleiner als ik en heeft meestal slonzige schoenen aan. Ook deze keer had hij Nike's aan die echt vies waren. Ik als schoenenman let daar op. Hij leunt graag achterover op zijn stoel, met zijn arme stevig over elkaar. Vroeger op de basisschool is hij denk ik vaak aangesproken op achterover op de stoel leunen. "Frank, ga op vier poten zitten."  Ik hoor het zijn juf roepen. Of hij Frank heet weet ik niet, maar wel da