Veertig Papa gescheiden

Op een redelijke stabiele lenteachtige zondagavond in mei, had ik mijn schuifpui naar het balkon open staan. Toen ik even daarvoor uit de auto stapte, hoorde ik het geluid van live muziek door de straten schallen. Ik zag dat aan de overkant van de rondweg, een opblaaskussen stond. De gillende kinderen kwamen met de muziek mijn kant op. Ik verwachte bezoek. En toen mijn visite binnen was, hing die over het balkon. 'Ow, dat zal wel een communiefeestje zijn. Daar is het de periode voor.' Ik knikte instemmend en hing nu zelf ook maar eens over het balkon. Voor de vier chalets van het woonwagenkamp deinde het speelkussen op en neer. Daaroverheen schalde de stem van de zanger die over een 'Kleine jongen' zong. Tijdens het geamuseerd samen zijn op mijn balkon, voelde de live muziek vervolgens wel gezellig aan. Ik kan me niet voorstellen dat de achterburen, die hun tuin direct aan het kamp hadden, daar hetzelfde over dachten. Na enige tijd hield de zanger op. Na een korte stilt

In mijn karretje lag een boodschappenlijstje. Het intrigeert me altijd als dat zo is. Ik kreeg deze keer zelfs een licht gevoel van opwinding. Een handschrift dat me vanuit de stalen kar aankeek, ik vind het ondergewaardeerde kunst. Zeker als het geordend zonder veel strepen tot stand is gekomen.  En dit was een meesterwerk. Dat er geen doorgestreepte woorden op het lijstje stonden, zei me dat de schrijver een zorgvuldig en weloverwogen persoon was. Sterker nog, ik denk dat de schrijver de boodschappen ook niet deed. Wanneer je zo gedecideerd en zorgvuldig de boodschappen opschrijft, heb je een lijstje echt niet nodig. De volgorde van de producten klopte ook met de looproute van de winkel. Dit was een geroutineerd en voorheen actief supermarkt bezoeker, die nu verstek moest laten gaan. En waarschijnlijk werd hier nu een man gestuurd voor de belangrijke boodschappen.  Ik had nog een andere reden, om te denken dat de schrijver niet de drager van deze lijst was. Een zorgvuldig geschreven