Midzomernacht

Mijn zevenenveertigste midzomernacht is aanstaande. Overmorgen is het zo ver. En toevalligerwijs zal dan ook de volle maan om tien voor half twaalf in de avond opkomen. Wat een spektakel zal dat opleveren. Aan de ene kant de zon die ondergaat, met het zonlicht nog lang aan de hemel. Aan de andere kant een felle grote ronde maan.

De natuur is alles omvattend. Het is het ontstaan van de romantiek. En wij als mens zijn de tegenhanger van het realisme. Natuur draait om gevoel. Dieren kijken niet op de klok. Zij zijn ervaren gevoelsdieren met instinct. Een eigenschap die wij als mens uit ons hebben verbannen.

Al vaker heb ik geaggeerd tegen planning, tijd en kalenders. Het relativiteitsvermogen van de mensheid heeft ook een controle drang met zich meegebracht. De maatschappij is georganiseerd. En als je vrijheid wilt vinden, dan moet je die binnen de normen en waarden zoeken.

Dus vrijheid bestaat alleen echt in jezelf. Dat is voor mij een gegeven. Net als dat er een dun koord is dat het "gebaande pad" heet. De drukte op die lijn is immens. Met links de vlakte van de vrijheid en rechts die van de vlucht.

Het balanceren is ook een uitvinding van de mens. Niets is wat het lijkt vanuit onze natuur. En wij willen dat alles verklaarbaar is. Dat vreselijke relativiteitsvermogen dat wij met ons dragen, zit ons continue in de weg. Onbewust ook, voor wie blijft rennen. Bewust voor wie gaat stilstaan en de vlaktes aan beide kanten ziet.

Wanneer ik overmorgen op mijn balkon zit met het zicht op het oosten, zullen achter mijn rug in het westen veel mensen kijken naar de zonsondergang. Zij toosten op het einde van de dag. Delen een zoen en keren huiswaarts. En op dat moment vier ik dat de maan vol en rood aan de horizon verschijnt. Eigenwijs en vastberaden om ook de nacht van licht te voorzien. Optimistisch en vol vertrouwen. Ongepland. Zoals het leven hoort te zijn.