(Mu)ziek

Op een redelijke stabiele lenteachtige zondagavond in mei, had ik mijn schuifpui naar het balkon open staan. Toen ik even daarvoor uit de auto stapte, hoorde ik het geluid van live muziek door de straten schallen. Ik zag dat aan de overkant van de rondweg, een opblaaskussen stond. De gillende kinderen kwamen met de muziek mijn kant op.

Ik verwachte bezoek. En toen mijn visite binnen was, hing die over het balkon. 'Ow, dat zal wel een communiefeestje zijn. Daar is het de periode voor.' Ik knikte instemmend en hing nu zelf ook maar eens over het balkon. Voor de vier chalets van het woonwagenkamp deinde het speelkussen op en neer. Daaroverheen schalde de stem van de zanger die over een 'Kleine jongen' zong.

Tijdens het geamuseerd samen zijn op mijn balkon, voelde de live muziek vervolgens wel gezellig aan. Ik kan me niet voorstellen dat de achterburen, die hun tuin direct aan het kamp hadden, daar hetzelfde over dachten. Na enige tijd hield de zanger op. Na een korte stilte begon er iemand te praten door de microfoon. Het was de stem van een jongen. Ik wilde bijna zeggen dat de communist nu aan het speechen was.

Ik spitste mijn oren en nadat opa en oma en pa en ma hartelijk waren bedankt, kwam het ventje los. Hij brulde door de microfoon. 'Morgen melden papa en mama mij ziek van school zodat ik kan spelen. En dinsdag gaan we naar Eurodisney!' Een luid gejoel ging op. Ik zat met een verbaasde glimlach voor me uit te kijken. Hoorde ik dit nou echt? Dit mannetje gaf al zijn geheimen prijs en er konden ongeveer vier flats van minimaal zes woonlagen en een huis of 30 meeluisteren.

Ik vroeg me af of ik de onderwijsinspectie moest gaan inlichten de volgende dag? Nee. Dat niet. Behalve dat ik zelf een broertje dood had aan school en regelmatig schoolziek mocht zijn, vond ik dit niet fair voor het ventje. Alhoewel communisten wel wat hebben met verraad, liet ik het plan varen

De zanger van dienst had nu de microfoon weer gekregen en begon vol goede moed aan een nummer van BZN. We pakten onze glazen, zeiden de lente avond vaarwel en toen we binnen waren schoof ik de pui dicht. De speech van het ventje bleek toch echt het hoogtepunt van de avond. Hij vierde de eerste eucharistie en had waarschijnlijk voor het eerst het Lichaam van Jezus Christus tot zich genomen. En nu maar hopen, dat hij na zijn tripje naar Parijs ook leerde wat biechten was. Een paar weesgegroetjes en de inspectie had geen poot meer om op te staan.