Doorgaan naar hoofdcontent

(Mu)ziek

Op een redelijke stabiele lenteachtige zondagavond in mei, had ik mijn schuifpui naar het balkon open staan. Toen ik even daarvoor uit de auto stapte, hoorde ik het geluid van live muziek door de straten schallen. Ik zag dat aan de overkant van de rondweg, een opblaaskussen stond. De gillende kinderen kwamen met de muziek mijn kant op.

Ik verwachte bezoek. En toen mijn visite binnen was, hing die over het balkon. 'Ow, dat zal wel een communiefeestje zijn. Daar is het de periode voor.' Ik knikte instemmend en hing nu zelf ook maar eens over het balkon. Voor de vier chalets van het woonwagenkamp deinde het speelkussen op en neer. Daaroverheen schalde de stem van de zanger die over een 'Kleine jongen' zong.

Tijdens het geamuseerd samen zijn op mijn balkon, voelde de live muziek vervolgens wel gezellig aan. Ik kan me niet voorstellen dat de achterburen, die hun tuin direct aan het kamp hadden, daar hetzelfde over dachten. Na enige tijd hield de zanger op. Na een korte stilte begon er iemand te praten door de microfoon. Het was de stem van een jongen. Ik wilde bijna zeggen dat de communist nu aan het speechen was.

Ik spitste mijn oren en nadat opa en oma en pa en ma hartelijk waren bedankt, kwam het ventje los. Hij brulde door de microfoon. 'Morgen melden papa en mama mij ziek van school zodat ik kan spelen. En dinsdag gaan we naar Eurodisney!' Een luid gejoel ging op. Ik zat met een verbaasde glimlach voor me uit te kijken. Hoorde ik dit nou echt? Dit mannetje gaf al zijn geheimen prijs en er konden ongeveer vier flats van minimaal zes woonlagen en een huis of 30 meeluisteren.

Ik vroeg me af of ik de onderwijsinspectie moest gaan inlichten de volgende dag? Nee. Dat niet. Behalve dat ik zelf een broertje dood had aan school en regelmatig schoolziek mocht zijn, vond ik dit niet fair voor het ventje. Alhoewel communisten wel wat hebben met verraad, liet ik het plan varen

De zanger van dienst had nu de microfoon weer gekregen en begon vol goede moed aan een nummer van BZN. We pakten onze glazen, zeiden de lente avond vaarwel en toen we binnen waren schoof ik de pui dicht. De speech van het ventje bleek toch echt het hoogtepunt van de avond. Hij vierde de eerste eucharistie en had waarschijnlijk voor het eerst het Lichaam van Jezus Christus tot zich genomen. En nu maar hopen, dat hij na zijn tripje naar Parijs ook leerde wat biechten was. Een paar weesgegroetjes en de inspectie had geen poot meer om op te staan.


Reacties

Populaire posts van deze blog

Zwaaien

Wanneer ik ga wandelen met mijn hond, loop ik een standaard rondje. Ik kom dan langs het Indische bejaardentehuis bij mij in de straat. Er staat een Riksja in de entree en ik ging er wel eens bami of nasi lunchen. Op de hoek van het tehuis, bevinden zich benedenwoningen met een groot grasveld ervoor. De ramen zijn immens groot en vaak is het licht binnen aan, zonder dat de gordijnen gesloten zijn. In de zomer valt de zon juist binnen, zodat zich een soort toneelstuk afspeelt achter het raam. Toen ik hier in 2017 kwam wonen, stond er vaak een man achter dat raam. Er zal twintig meter tussen hem en mij hebben gezeten. Hij zag er inderdaad Indisch uit en had een heel vriendelijke uitstraling. Het leek me een hele fitte man. Ik gok dat hij destijds halverwege de zeventig was. Maar dat was dus mijn observatie door dat raam heen. Telkens als ik met mijn hond passeerde, zwaaide hij uitbundig en vrolijk naar me. Met brede lach zwaaide ik dan ook terug. Het werd een gewoonte. Ik realiseerde me

Winkelcentrum

Ik liep zoals gewoonlijk door mijn overdekte winkelcentrum. Het wordt verbouwd en het schijnt mooier te gaan worden dan wat het was. Althans, de borden aan de ingang beloven dat er gebouwd wordt "aan het gezelligste winkelcentrum". Voorlopig is het nog een puinhoop en de meest ongezellige plek van Nederland. Als je er geen erg in had, zou een overdekte plek om te winkelen er zo uit kunnen zien, in tijden van oorlog. Overal troep, kapotte ramen, leegstaande panden, kabels uit het plafond die in de jaren zeventig in elkaar geknoopt zijn en vooral veel lawaai. Met de aantekening dat we nog steeds in een veilig land leven. Ik bezocht eerst de Hema, die het anno 2024 voor elkaar wisten te krijgen om mijn fotos af te drukken na elf dagen. Toevallig zat ik gisteren fotos te kijken uit de jaren tachtig en negentig. Een gedeelte daarvan was gemaakt met een fotocamera die minstens een kilo woog. De kwaliteit van die fotos was zo onvergelijkbaar, met de fotos die ik in mijn handen kreeg

Dirty Chai

Ze was denk ik vijfendertig. Ze zag eruit als tweeĆ«nvijftig. Het leek me geen sportieve dame, maar ze was ook niet enorm corpulent. Haar haren zaten tussen blond en grijs en waren kort en waarschijnlijk nog korter geweest. Een bruin leren tasje had ze op tafel gezet en het straalde geen vrouwelijkheid uit. Toen ze binnenkwam zag ik dat ze mijn kant op keek. Voor me waren nog twee tafeltjes vrij voor het raam. Toch liep ze eerst de zaak verder in. Een teken dat ze hier niet vaak kwam. Of zelfs niet uit deze stad kwam. Al snel was zij weer terug en nam ze plaats voor het raam. In plaats van een plek te kiezen waardoor ze naar buiten kon kijken, ging ze met haar rug richting het raam zitten met haar gezicht mijn kant op.  Ik nipte aan mijn dubbele espresso omdat je doorgaans in deze koffiezaken een wat slappe koffie kreeg. De serveerster was snel bij de vrouw die met de kaart in de hand vroeg of ze ook een ‘’Dirty Chai’’ kon maken. De wijze waarop ze deze woorden uitsprak zorgde voor een