Doorgaan naar hoofdcontent

Ontbijtspek

Er bestaan rare dingen op de wereld. Iemand als Vladimir Poetin is om te beginnen hier een menselijk voorbeeld van. Toelichting lijkt me overbodig. In principe zijn mensen geen dingen, maar de weerzinwekkendheid van iemand, haalt het menselijk er uit wat mij betreft.

De prijzen in de supermarkten zijn vanwege die reden enorm gestegen. Een imbeciel die een oorlog begint. Een ondergeschikt probleem natuurlijk, die kosten van de boodschappen. Dat er honderden, duizenden mensen onnodig sterven is natuurlijk onvoorstelbaar. Ik hoorde vandaag Hans Sibbel, beter bekend als Lebbis, bij Kopspijkers op NPO Radio 2. Hij las een aanklacht voor tegen Mark Rutte. Volledig terecht. Want volgens hem had Rutte geroepen dat hij niet zou rusten, voor de daders van de walgelijke raketaanval op het station in Oekraïne, berecht zouden worden. Onzin natuurlijk. Ook volgens hem, maar ik sluit me daar bij aan. Rutte rust waarschijnlijk met een beetje schaamte, maar prima.

Met al deze kanttekeningen in het hoofd, besloot ik vandaag mijn twee oudste kinderen, voor een boodschap naar de supermarkt te laten gaan. Dit wilde zij graag doen. Voor mij was dit een kwestie van vertrouwen geven. Ja, ik ging ervan uit dat ze geen geld kwijt raakten, zouden opletten met oversteken, en konden afrekenen bij de kassa, de spulletjes mee namen die op het lijstje stonden en de weg niet kwijt zouden raken.

Ik was aardig rustig terwijl ze op pad waren. Totaal vertrouwen in mijn kinderen, had zich meester gemaakt van mij. Het was toch tien minuten lopen heen, en terug ook weer. Ik zat niet te wachten tot de bel ging. Maar uiteindelijk ging die gelukkig wel. Daar waren ze weer. Ik bedolf mijn kinderen onder een golf van complimenten en enthousiasme. 'Wat goed' en 'zo knap' en ga zo maar door. Mijn jongste had nog snoep willen meenemen, iets wat niet op het lijstje stond. 'Nee' had mijn oudste resoluut gezegd. 'Dat staat niet op het lijstje'. Ik denk dat ik bloosde van trots toen ik dit hoorde. Ik was ook wat verbouwereerd.

Het bonnetje kreeg ik ook nog. Mijn oudste had een dure smaak. Hij had gekozen voor Bio Komkommer in plaats van komkommer. En nam Aviko diepvries aardappelballetjes in plaats van die van Albert Heijn zelf. Hij had duidelijk oog voor kwaliteit. En ik was blij dat ik ruim geld had meegegeven, want bovenop de Poetin inflatie, kwamem er toch extra kosten op mijn berekende eindafrekening.

Was er dan helemaal geen probleem geweest tijdens hun uitje?

Het was al wat later en in mij gonsde nog steeds de enorme trots van de boodschappen actie van mijn zoon en dochter. Ik wilde er later nog eens op terugkomen. Om niet steeds in de euforie te blijven hangen naar hen toe. Dat zou toch kunnen overkomen als een soort wantrouwen. We keken inmiddels naar de Looney Tunes en ineens zei mijn oudste:

'Papa, met de boodschappen was er één probleempje.'

Ik zat nog op mijn roze 'ze hebben het gedaan' wolk.

'Wat bedoel je?' zei ik rustig.

Hij is gek op bacon en eggs in de morgen. Dus hij mocht spek meenemen. Eieren had ik nog op voorraad. Aangezien het morgen zondag zou zijn, leek het me een goed plan om dat weer te maken. De geur van koffie erna, die de vette bacon lucht zou verdringen, bracht al een glimlach op mijn gezicht.

'Wat is het verschil tussen spek en ontbijtspek?' zei hij droogjes.

De zin reproduceerde zich in mijn hoofd, nadat hij hem had uitgesproken. Deze vragen was ik wel van hem gewend. Ik denk dat hij bouwkundige of wetenschapper wordt. Hij haalt me in op het gebied van scherp denken. Ik besloot Google met rust te laten. En mijn ontbrekende kennis op dit vlak prijs te geven.

'De varkens die in de morgen geslacht worden gaan in de verpakkingen van het ontbijtspek. De andere varkens worden verpakt als normale spek.'

Hij lachte heel hard. Ik dus ook.

Tegelijkertijd moest ik aan Vladimir Poetin denken. Het enige echte varken wat geslacht moest worden.


Reacties

Populaire posts van deze blog

Zwaaien

Wanneer ik ga wandelen met mijn hond, loop ik een standaard rondje. Ik kom dan langs het Indische bejaardentehuis bij mij in de straat. Er staat een Riksja in de entree en ik ging er wel eens bami of nasi lunchen. Op de hoek van het tehuis, bevinden zich benedenwoningen met een groot grasveld ervoor. De ramen zijn immens groot en vaak is het licht binnen aan, zonder dat de gordijnen gesloten zijn. In de zomer valt de zon juist binnen, zodat zich een soort toneelstuk afspeelt achter het raam. Toen ik hier in 2017 kwam wonen, stond er vaak een man achter dat raam. Er zal twintig meter tussen hem en mij hebben gezeten. Hij zag er inderdaad Indisch uit en had een heel vriendelijke uitstraling. Het leek me een hele fitte man. Ik gok dat hij destijds halverwege de zeventig was. Maar dat was dus mijn observatie door dat raam heen. Telkens als ik met mijn hond passeerde, zwaaide hij uitbundig en vrolijk naar me. Met brede lach zwaaide ik dan ook terug. Het werd een gewoonte. Ik realiseerde me

Winkelcentrum

Ik liep zoals gewoonlijk door mijn overdekte winkelcentrum. Het wordt verbouwd en het schijnt mooier te gaan worden dan wat het was. Althans, de borden aan de ingang beloven dat er gebouwd wordt "aan het gezelligste winkelcentrum". Voorlopig is het nog een puinhoop en de meest ongezellige plek van Nederland. Als je er geen erg in had, zou een overdekte plek om te winkelen er zo uit kunnen zien, in tijden van oorlog. Overal troep, kapotte ramen, leegstaande panden, kabels uit het plafond die in de jaren zeventig in elkaar geknoopt zijn en vooral veel lawaai. Met de aantekening dat we nog steeds in een veilig land leven. Ik bezocht eerst de Hema, die het anno 2024 voor elkaar wisten te krijgen om mijn fotos af te drukken na elf dagen. Toevallig zat ik gisteren fotos te kijken uit de jaren tachtig en negentig. Een gedeelte daarvan was gemaakt met een fotocamera die minstens een kilo woog. De kwaliteit van die fotos was zo onvergelijkbaar, met de fotos die ik in mijn handen kreeg

Dirty Chai

Ze was denk ik vijfendertig. Ze zag eruit als tweeënvijftig. Het leek me geen sportieve dame, maar ze was ook niet enorm corpulent. Haar haren zaten tussen blond en grijs en waren kort en waarschijnlijk nog korter geweest. Een bruin leren tasje had ze op tafel gezet en het straalde geen vrouwelijkheid uit. Toen ze binnenkwam zag ik dat ze mijn kant op keek. Voor me waren nog twee tafeltjes vrij voor het raam. Toch liep ze eerst de zaak verder in. Een teken dat ze hier niet vaak kwam. Of zelfs niet uit deze stad kwam. Al snel was zij weer terug en nam ze plaats voor het raam. In plaats van een plek te kiezen waardoor ze naar buiten kon kijken, ging ze met haar rug richting het raam zitten met haar gezicht mijn kant op.  Ik nipte aan mijn dubbele espresso omdat je doorgaans in deze koffiezaken een wat slappe koffie kreeg. De serveerster was snel bij de vrouw die met de kaart in de hand vroeg of ze ook een ‘’Dirty Chai’’ kon maken. De wijze waarop ze deze woorden uitsprak zorgde voor een