Televisie kijken doe ik zelden. Het hele begrip 'ik ga tv kijken' is natuurlijk niet meer wat het was. Ik weet nog wel dat ik in mijn studentenkamer een enorme tv had staan. Er zaten twaalf zenders op, die je moest aanraken om van kanaal te wisselen. Dat noemde we toen 'zappen'. Dat woord zal ook wel verdwijnen uit de Nederlandse taal, nu televisie kijken ook niet meer echt is.
Immers kijken we op een beeldscherm naar internet. Het beeldscherm is gewoon aan apparaat wat de weergave doet. We klikken aan wat we willen zien en zijn niet meer afhankelijk van wat er uitgezonden wordt op televisiezenders. Televisie- en radio omroepen hebben vrijwel geen leden meer. De radiogids wordt niet meer bezorgd in de brievenbus.
Ik kwam erop, toen ik op de bank in thuisisolatie via de tabblad, naar 50 jaar Pinkpop zat te kijken. In een sneltreinvaart schoten de fragmenten van toen naar nu en alles er tussenin. Ik denk dat ik zelf vijf keer Pinkpop bezocht. Ik zag wat momenten voorbij komen die ik vagelijk herinnerde, van toen ik er live was. Om diverse redenen waren dat nu vage herinneringen.
Drieënzestigduizend mensen die samen op een veld staan te springen, vanuit het perspectief in 2022 met een virus dat dit onmogelijk maakt. Een vreemde gewaarwording. Het is niet te lang geleden om het nog als iets in het heden te voelen. Maar als dit nog enkele jaren zo daar gaat, zullen dit soort herinneringen het etiket "toen" krijgen. Het zal toch wel gebeuren dat het allemaal ooit weer terugkomt?
Vooralsnog zit ik hier met een soort griep op de bank. Samen met honderdduizenden mensen in thuisisolatie. Nummertje achtendertig met de Simpel Minds in 1978 passeerde ook de revu. Met het nummer 'I promised you a miracle'. Laten we hopen dat het niet zo ver hoeft te komen. En dat we werkelijk op een 'miracle' hoeven te hopen om hier vanaf te komen.
Reacties
Een reactie posten