Doorgaan naar hoofdcontent

Positief (1)

De zondag dat ik voor het eerst in mijn leven positief testte op COVID-19, was dezelfde dag als waarop in Derry, Noord-Ierland precies 50 jaar geleden Bloody Sunday plaats vond. Britse militairen schoten toen veertien ongewapende jongens en mannen neer, die demonstreerde tegen de ingeperkte vrijheid van katholieken door protestanten. In de NRC de dag ervoor stond een artikel waarin een journalist met de nabestaande sprak.

Zo erg als de inhoud van die 30 januari lang geleden, was mijn persoonlijke constatering natuurlijk niet. Maar ik baalde wel als een stekker. Die bewuste dag zou ik naar het casino gaan en de dag erna naar de wellness. Later in de week op woensdag moest ook mijn dochter nog afzwemmen voor haar B-diploma. Zonder mij nu.

Omdat ik veel last had van de vaccinaties, was ik direct op mijn hoede. Misschien wel wat te veel. Immers had ik vele malen ervoor geconstateerd dat ik nog nooit zo fit was geweest als nu. Hardlopen en krachttraining gaven me een fysieke vitaliteit die ik nog niet eerder kende. Dat wist ik zo zeker dat ik de knop nog die dag omdraaide in mijn hoofd. Ik besloot een momentum te maken van dit herstel. Het plan was om open te staan voor dingen die ik anders niet snel deed. Daarmee een andere draai te geven aan het herstel, dan een soort ziektebed met het zwaard van Damocles.

Ik zette het bad aan. Ik denk dat ik er in 2021 maar drie keer in had gelegen. Ergens in een mandje vond ik nog bruisballen die ik ooit eens had gekocht. Ik zette de tablet aan en starte NPO Cultuur in. Er was een serie of documentaire bezig die de naam 'The Joy of painting' droeg. Een man met het kapsel van André Hazes en met kleding uit de jaren tachtig sprak met zachte stem. Zo zacht dat ik de kraan moest uitdraaien om hem te horen.

'And now a little shed here on the right side..'

Zijn stem was zo intens dat ik niet anders kon dan met ingehouden adem naar hem kijken. Hij schilderde de oever van een meertje met een paar bomen. En een schuurtje dus. Behalve de rustgevende werking die ik meteen voelde, was het ook frappant dat de man maar wat leek te doen. Daar een beetje zwart en hier een beetje donkerrood. Toen ik een minuut of vijftien had liggen kijken was het schilderij klaar. Bij de gemiddelde tweedehandswinkel had ik er wel vijftien euro voor betaald. Het was best aardig. Maar de kracht zat hem in de totstandkoming. Niet in het resultaat. En dat maakte het interessant. De weg ernaartoe, is vaak leuker dan het uitzicht.

Op de aftiteling zag ik dat het programma in 1986 was opgenomen. Veertien jaar na Bloody Sunday en 36 jaar van nu. Hier in 2022 lag ik dus in bad COVID-19 te hebben. Dat waarvoor we allemaal uit angst in lockdown gingen, had me nu dan eindelijk bereikt. Bijna twee jaar geleden, kocht ik tijdens een vakantie in Duitsland, via internet twintig mondkapjes voor honderdzestig euro. Dat leek toen een wijze zet. Een dag later annuleerde ik de aankoop en kreeg ik gelukkig mijn geld terug. Maar het geeft maar aan hoeveel ik had gedaan om mezelf en de naaste in mijn omgeving te beschermen tegen dit akelige virus. 

En nu was het hier. Terwijl de bruisbal uit elkaar viel, liet ik de acceptie inzetten. Het einde van een vlucht. Het begin van een lichter leven. Want waar ik nu toch getroffen was door het virus, startte vanaf hier een immuniteit. Ik hoefde me niet meer druk te maken of ik het zou krijgen. Been there, done that. Op naar nog meer gezondheid!

Reacties

Populaire posts van deze blog

Zwaaien

Wanneer ik ga wandelen met mijn hond, loop ik een standaard rondje. Ik kom dan langs het Indische bejaardentehuis bij mij in de straat. Er staat een Riksja in de entree en ik ging er wel eens bami of nasi lunchen. Op de hoek van het tehuis, bevinden zich benedenwoningen met een groot grasveld ervoor. De ramen zijn immens groot en vaak is het licht binnen aan, zonder dat de gordijnen gesloten zijn. In de zomer valt de zon juist binnen, zodat zich een soort toneelstuk afspeelt achter het raam. Toen ik hier in 2017 kwam wonen, stond er vaak een man achter dat raam. Er zal twintig meter tussen hem en mij hebben gezeten. Hij zag er inderdaad Indisch uit en had een heel vriendelijke uitstraling. Het leek me een hele fitte man. Ik gok dat hij destijds halverwege de zeventig was. Maar dat was dus mijn observatie door dat raam heen. Telkens als ik met mijn hond passeerde, zwaaide hij uitbundig en vrolijk naar me. Met brede lach zwaaide ik dan ook terug. Het werd een gewoonte. Ik realiseerde me

Winkelcentrum

Ik liep zoals gewoonlijk door mijn overdekte winkelcentrum. Het wordt verbouwd en het schijnt mooier te gaan worden dan wat het was. Althans, de borden aan de ingang beloven dat er gebouwd wordt "aan het gezelligste winkelcentrum". Voorlopig is het nog een puinhoop en de meest ongezellige plek van Nederland. Als je er geen erg in had, zou een overdekte plek om te winkelen er zo uit kunnen zien, in tijden van oorlog. Overal troep, kapotte ramen, leegstaande panden, kabels uit het plafond die in de jaren zeventig in elkaar geknoopt zijn en vooral veel lawaai. Met de aantekening dat we nog steeds in een veilig land leven. Ik bezocht eerst de Hema, die het anno 2024 voor elkaar wisten te krijgen om mijn fotos af te drukken na elf dagen. Toevallig zat ik gisteren fotos te kijken uit de jaren tachtig en negentig. Een gedeelte daarvan was gemaakt met een fotocamera die minstens een kilo woog. De kwaliteit van die fotos was zo onvergelijkbaar, met de fotos die ik in mijn handen kreeg

Dirty Chai

Ze was denk ik vijfendertig. Ze zag eruit als tweeënvijftig. Het leek me geen sportieve dame, maar ze was ook niet enorm corpulent. Haar haren zaten tussen blond en grijs en waren kort en waarschijnlijk nog korter geweest. Een bruin leren tasje had ze op tafel gezet en het straalde geen vrouwelijkheid uit. Toen ze binnenkwam zag ik dat ze mijn kant op keek. Voor me waren nog twee tafeltjes vrij voor het raam. Toch liep ze eerst de zaak verder in. Een teken dat ze hier niet vaak kwam. Of zelfs niet uit deze stad kwam. Al snel was zij weer terug en nam ze plaats voor het raam. In plaats van een plek te kiezen waardoor ze naar buiten kon kijken, ging ze met haar rug richting het raam zitten met haar gezicht mijn kant op.  Ik nipte aan mijn dubbele espresso omdat je doorgaans in deze koffiezaken een wat slappe koffie kreeg. De serveerster was snel bij de vrouw die met de kaart in de hand vroeg of ze ook een ‘’Dirty Chai’’ kon maken. De wijze waarop ze deze woorden uitsprak zorgde voor een