Doorgaan naar hoofdcontent

Mark

Ik zag Mark Rutte vandaag. Ik zag hem zelfs drie keer. Grappig is dat wanneer je iemand vaker tegenkomt op één dag. Ongemakkelijk begin ik dan over toeval of het biertje dat we dan eigenlijk moeten drinken. Maar natuurlijk niet doen. Bij Mark had ik dat vreemde gevoel helemaal niet. Hij houdt ook meer van koffie. Hij hield een koffie to go beker in zijn hand. Het leek geen toeval dat op de beker geen merk te zien was. Ik betrapte me erop dat dit kon betekenen dat ik in mijn impuls ook even dezelfde koffie als Mark wilde drinken. Het was ook vroeg in de ochtend en ik had nog geen bakje koffie op. Ik denk dat ik hierdoor extra gevoelig was voor deze impuls. Aan de andere kant vroeg ik me af, of ik die impuls ook had gekregen als er een ongewassen medebewoner van mijn wijk, met slordig coronahaar en de verkeerde kledingkeuze, met een koffiebeker to go in zijn hand zou passeren.


Waarschijnlijk niet.


Waar Mark heen ging weet ik niet. Hij stond namelijk op de verkiezingsposter van de VVD die in mijn wijk hing. Hij droeg zijn colbert nonchalant open. De beker hield hij net iets van zich af alsof de deksel mogelijk niet goed vast zat. Toch constateerde ik alle drie de keren, dat het er wel vlot en natuurlijk uit zag. En het ergste was dat ik er in trapte. Ik kende Mark. Hij was iemand die ik vaker zag. En net als ik dronk hij koffie. Ik zat in de auto en de posters hingen binnen 200 meter aan lantaarnpalen. Twee aan mijn kant en eentje aan de andere weghelft. De bewoners van mijn wijk kennen Mark ook. Maar of ze op hem gaan stemmen betwijfel ik. Ik woon in een wijk met verschillende culturen en ik vraag me af of zij op de VVD zouden stemmen. Als ze net als ik gewoon aan Mark denken, dan doen ze dat. Maar als ze het VVD verkiezingsprogramma lezen, zullen ze waarschijnlijk voor een andere partij gaan. Toch was het slim van de VVD om geen leus op de poster af te drukken. Mark en het logo van de VVD stonden er op. En zo is het in feiten ook. Mark is van de VVD, maar heeft toch keuzes gemaakt voor ons allemaal. En maakt keuzes zoals wij allemaal. Hij drinkt koffie to go.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Zwaaien

Wanneer ik ga wandelen met mijn hond, loop ik een standaard rondje. Ik kom dan langs het Indische bejaardentehuis bij mij in de straat. Er staat een Riksja in de entree en ik ging er wel eens bami of nasi lunchen. Op de hoek van het tehuis, bevinden zich benedenwoningen met een groot grasveld ervoor. De ramen zijn immens groot en vaak is het licht binnen aan, zonder dat de gordijnen gesloten zijn. In de zomer valt de zon juist binnen, zodat zich een soort toneelstuk afspeelt achter het raam. Toen ik hier in 2017 kwam wonen, stond er vaak een man achter dat raam. Er zal twintig meter tussen hem en mij hebben gezeten. Hij zag er inderdaad Indisch uit en had een heel vriendelijke uitstraling. Het leek me een hele fitte man. Ik gok dat hij destijds halverwege de zeventig was. Maar dat was dus mijn observatie door dat raam heen. Telkens als ik met mijn hond passeerde, zwaaide hij uitbundig en vrolijk naar me. Met brede lach zwaaide ik dan ook terug. Het werd een gewoonte. Ik realiseerde me

Winkelcentrum

Ik liep zoals gewoonlijk door mijn overdekte winkelcentrum. Het wordt verbouwd en het schijnt mooier te gaan worden dan wat het was. Althans, de borden aan de ingang beloven dat er gebouwd wordt "aan het gezelligste winkelcentrum". Voorlopig is het nog een puinhoop en de meest ongezellige plek van Nederland. Als je er geen erg in had, zou een overdekte plek om te winkelen er zo uit kunnen zien, in tijden van oorlog. Overal troep, kapotte ramen, leegstaande panden, kabels uit het plafond die in de jaren zeventig in elkaar geknoopt zijn en vooral veel lawaai. Met de aantekening dat we nog steeds in een veilig land leven. Ik bezocht eerst de Hema, die het anno 2024 voor elkaar wisten te krijgen om mijn fotos af te drukken na elf dagen. Toevallig zat ik gisteren fotos te kijken uit de jaren tachtig en negentig. Een gedeelte daarvan was gemaakt met een fotocamera die minstens een kilo woog. De kwaliteit van die fotos was zo onvergelijkbaar, met de fotos die ik in mijn handen kreeg

Dirty Chai

Ze was denk ik vijfendertig. Ze zag eruit als tweeënvijftig. Het leek me geen sportieve dame, maar ze was ook niet enorm corpulent. Haar haren zaten tussen blond en grijs en waren kort en waarschijnlijk nog korter geweest. Een bruin leren tasje had ze op tafel gezet en het straalde geen vrouwelijkheid uit. Toen ze binnenkwam zag ik dat ze mijn kant op keek. Voor me waren nog twee tafeltjes vrij voor het raam. Toch liep ze eerst de zaak verder in. Een teken dat ze hier niet vaak kwam. Of zelfs niet uit deze stad kwam. Al snel was zij weer terug en nam ze plaats voor het raam. In plaats van een plek te kiezen waardoor ze naar buiten kon kijken, ging ze met haar rug richting het raam zitten met haar gezicht mijn kant op.  Ik nipte aan mijn dubbele espresso omdat je doorgaans in deze koffiezaken een wat slappe koffie kreeg. De serveerster was snel bij de vrouw die met de kaart in de hand vroeg of ze ook een ‘’Dirty Chai’’ kon maken. De wijze waarop ze deze woorden uitsprak zorgde voor een