Dyson

Het huishouden doen geef ik als rapportcijfer een vier. In mijn schoolcarrière betekende dit niet, dat ik een vak niet kon. Nee, ik vond er gewoon niks aan en deed er weinig voor. Met het huishouden is het eigenlijk net zo. Als ik er veel tijd voor uittrek en heel erg mijn best doe, me focus op de taak, dan kan ik echt lekker los gaan. Het resultaat is dan ook echt goed. Ik ben in staat een acht te scoren.

Dat gebeurt gemiddeld twee keer per jaar.

Bij mijn vriendin ligt dat anders. Ik heb het haar niet gevraagd, maar ik denk dat ze het huishouden geen cijfer geeft. Omdat ze het niet ziet als een vak, maar meer als een natuurlijk iets. Zo vanzelfsprekend dat het geen leren betreft. Het is een vaardigheid die je alleen maar hoeft te activeren. Dus als het huishouden dan toch niet helemaal lekker loopt, dan is er iets anders mis.

Vrouwen praten zelden over elektrische apparaten. Mijn vriendin kan er wel een mening over vormen wanneer ik erover praat tegen haar. Dan laat ze zich, als ze de interesse op dat moment heeft, eerst volledig door mij inlichten waar we het over hebben. Want dat is haar niet altijd meteen duidelijk. En erna geeft ze dan haar visie, op de "mijn mogelijke nieuwe aankoop". Vanwege de klik die mist tussen een vrouw en apparaat, gaat dit meestal gepaard met matig enthousiasme. Ik weet dat ze daar niets aan kan doen.

Dit betreft mannendingen.

Op een ochtend gebeurde er iets raars. Iets onverwachts ook. Ik weet het nog goed. We zaten aan het ontbijt. En net toen ik een hap yoghurt met cruesli en pure chocoladevlokken nam, zei ze het. "Ik ga denk ik voor een robotstofzuiger. Ik word echt gek van al die hondenharen en ik denk dat dit de perfecte oplossing is".  Soms doen zich situaties voor waarbij je niet meer weet hoe je reageerde. Meestal noodsituaties zoals het flauwvallen van iemand in je bijzijn, het zien van een ongeluk of betrokken zijn bij brand. Je eerste impuls staat op overleven. En je handelt naar instinct.
Dit gebeurde bij mij toen ik de lepel zonder yoghurt, zonder pure chocoladevlokken en zonder cruesli langzaam uit mijn mond schoof. Ongeveer een halve seconde nadat mijn vriendin de term "robotstofzuiger" had uitgesproken.
Kijk, ik gun mijn vriendin al het goeds in het leven. En ik wil ook dat ze ervaart dat ik haar daarin altijd in steun. Dat doe ik vanuit mijn hart. Maar dit was een absoluut noodgeval. Ik kon het niet, vanuit die overlevingsimpuls.

Haar steunen.

Hoe het gesprek verder ging is een zwarte vlek. Ergens drie dagen later pakte ik de draad weer op en haalde ik alle argumenten uit het rek, om een zelfrijdend huishoudelijk apparaat met functie te voorkomen. Ik zag haar in mijn hoofd elke dag de kamer opruimen en dingen tegen mij uitspreken als: "Zet nou je schoenen eens weg. Anders kan de robotstofzuiger er niet langs. En als je morgen thuis werkt doe je dat maar boven. Om negen uur gaat de robotstofzuiger weer aan de slag."

Angstzweet.

Uiteindelijk kwam ze tot het inzicht dat dit toch mogelijk wat impulsief was. En ze liet het idee varen. Ik was eigenlijk wel heel trots op haar. Ze had haar eigen overtuigende droombeeld losgelaten en mijn beargumentatie geïmplementeerd in haar eigen waanidee. En dat zag ze nu dan toch ook als een catastrofe.

Voordat ik mezelf überhaupt kon herpakken na deze gebeurtenis, kwam ik op een avond met de thee naar de bank lopen. Mijn vriendin keek televisie en zei: "Ik heb een Dyson gekocht." Ik had eerlijk gezegd geen idee wat ze bedoelde, maar voordat enig relativeringsvermogen ingestart kon worden in mijn lichaam, was ze al stappen verder! Het was zó mooi en zó handig die Dyson. En het had geen draad. Ze was oprecht vrolijk en blij met haar aankoop. Ik begon het bijna verdacht te vinden dat een vrouw zo enthousiast kon zijn over een ding op electriciteit.

Het bleek ook een stofzuiger. Een hele dure.

Uiteindelijk stond de doos in ons huis. Ik voelde dat ze het toch wat eng vond. Ze pakte het uit zonder dat ik in haar bijzijn was. En er lagen de hele dag allemaal onderdelen van het apparaat op de bank. Te herkennen aan de felle hippe kleurtjes die dan per onderdeel weer terugkwamen om ook een geheel te kunnen zijn. Uit mijn analyse op afstand zag ik dat alles kon klikken en loskoppelen via hippe knoppen.  Plastic stukken stofzuiger lagen te wachten op gebruik. Het intigreerde me eigenlijk enorm, dat ze het wel uitpakte, maar dat ze niet doorpakte met in elkaar zetten. Ondanks haar verrukking om de komst van deze aankoop,  bewerkstelligde zich geen nieuwe inzichten bij haar om het ook in elkaar te kunnen zetten. Iets waar ze me normaal ook bij vroeg te helpen, als het waterreservoir van de droger geleegd moest worden. Dat type klusjes.

En die doe ik altijd graag voor haar.

Nadat het bouwpakket wat uurtjes had liggen rusten, zette ik het de volgende dag met wat klikgeluiden in elkaar. Terwijl ik dat deed, drukte ik per ongeluk op de aanknop. Het apparaat begon te snorren en ik deed het snel weer uit. Bij het ontbijt legde ik haar uit hoe het ding aanging en zelf ging ik boven werken. Af en toe kwam ik beneden maar ik moest gewoon werken, dus van echt rustig bijkletsen kwam het niet. Ik was door de drukte haar nieuwe aanwinst dan ook weer vergeten.

Tot we 's avond op de bank zaten.

Ze keek me met grote ogen aan. Ze keek verrukt naar me. Ik dacht dat ze me ging vertellen hoe gelukkig ze met me was. En daar leek het ook op toen ze begon te praten. "Ik ben zó blij.." zei ze met zingende stem, mijn hart vulde zich al met rood vurig bloed.
".. met mijn Dyson!!!" riep ze in totale hysterie uit. Ze begon uitgebreid uitéén te zetten wat het ding allemaal kon en hoe fantastisch het was. Al het bloed verdween uit mijn hart en zocht mijn ledematen op zodat ik verstijft naar haar kon luisteren. Na een monoloog van een kwartier, dat aanvoelde als uren, besloot ze haar serenade aan het ding met de volgende lieve woorden: "En kan jij de oplader dan aan de muur ophangen zodat ik de Dyson daar kan hangen?"

Ik keek naar de witte bovenkant van de doorzichtige ruimte op het apparaat, waar het vuil zich in verzamelde. Het leek me een erg kleine ruimte die je vaak moest legen. Nog tijdens je rondje stofzuigen. De batterij hield het opgeladen ook maar twaalf minuten vol. En ondanks dat ik echt voor draadloos ben, vind ik een kruimeldief met een lange slurf gewoon niet lekker vasthouden.

De verliefde ogen van mijn vriendin gingen van mij naar haar Dyson. Ik moest even wennen aan het idee dat de Dyson een plek zou krijgen in ons huis. Maar uiteindelijk hing ik het apparaat in haar bijzijn op. Om er zeker van te zijn dat dit de juiste plek en de juiste hoogte was voor haar "het kost wel veel geld, maar het is zo'n fijn apparaat. Ik ben er zó blij mee".
Ze knikte goedkeurend en ik hing de houder op. Ik boorde twee schroeven in de wand en plaatste de Dyson in zijn rustplaats. Ze pakte me beet en zei "Dankjewel lieverd. Heel fijn." Toen ze wegliep keek ik haar na. Ik voelde dat er iets anders was tussen ons. Ik keek naar haar vriend tegen de muur. Onze vriend glimlachte ik ineens. Want ineens realiseerde ik me, dat stofzuigen in elk geval niet meer in mijn huishoudelijk vakkenpakket zat.