Lezen

Schrijven doe ik graag. Lezen niet. Althans, ik heb er geen hekel aan. Maar het lukt me niet. Door tijdgebrek en concentratie. Misschien ook een tekort aan motivatie. Ik heb zelden een euforisch gevoel gehad nadat ik een boek had gelezen. En ik mis dus de drive om daar uren aan te besteden.

Het lijkt een contradictio in terminus. Wel van schrijven houden, niet van lezen. Niet iedereen begrijpt dat ik lezen niet interessant vind, maar wel graag een stuk schijf. Als je van schaatsen houdt, ben je toch ook niet per sé gek op kou?

Het was de zomer van 2019 dat ik mijn laatste boek uit las. Ergens aan de Côte d'Azur. Ik lag op een ligbed niks te doen en had er blijkbaar de tijd en motivatie voor. Het boek wat ik las was heel erg matig. De biografie van Theo Jansen, geschreven door Martin van Roosmalen. Het was een lief kado van mijn vriendin en ik wilde het ook graag lezen. Maar na enkele bladzijden bleef de schrijver maar herhalen, dat Theo helemaal geen zin had om zijn levensverhaal te delen en mee te werken aan een boek. Enkele anekdotes over zijn leven kwamen voorbij. De rest was verre van informatief of vermakelijk.

Dat het me toen wel lukte om een boek uit te lezen, had waarschijnlijk te maken met de omstandigheden. Het was in elk geval geen afleiding. Want er was geen enkele aanleiding voor afleiding. Er wordt werkelijk niets in het boek verteld, dat het overdenken waard is. Al het andere 'doen' was echter volkomen weggevallen. En dit was het enige wat nog overbleef. Naar lettertjes kijken en die volgen. Uiteindelijk had ik het boek uit.

Ongemakkelijk was de trotsheid die ik had. En even speelde ik met het idee mijn vriendin die naast me lag te lezen, te vertellen dat dit een fan-tas-tisch boek was. In de eerste plaats om haar niet teleur te stellen over het kado. Dat hoefde eigenlijk ook niet. Want ik wilde het zelf hebben. En als je een boek gaat lezen weet je nooit of het goed is of matig. Dat is dan blijkbaar de uitdaging.

Uiteindelijk kon ik met mijn trots van het uitlezen nergens heen. Ik was niet verrijkt met een mooie belevenis. Ik had slechts een inhoudloze uitéénzetting uitgelezen. Wat een schande voor al die goede boeken die ik had laten liggen. Ik schaamde me lichtjes en begon nog diezelfde vakantie aan mijn tweede boek. De brievenwisseling van Vincent van Gogh met zijn broer Theo. Het boek heeft vijfhonderdachtenzeventig bladzijden. Ik ben op bladzijde honderddrieënveertig. Ruim een jaar later ben ik nu. Maar dit boek heeft me wel geraakt. Ik heb plekken bezocht waar Van Gogh heeft gewoond en waar hij over schreef. Ik heb wat andere boeken gebruikt als naslagwerk. Ik identificeer me met Vincent van Gogh omdat hij hier waar ik woon, heeft gewoond. En omdat ik parallellen zie, in zijn levensverloop en manier van denken met die van mij.

Toch ben ik blijkbaar niet gemotiveerd genoeg om het uit te lezen. Of ik heb de rust niet en de tijd niet, zoals toen met uitzicht op de Middellandse Zee. Ik ga mijn vriendin voorstellen om komende zomer weer een ligbed op te zoeken op het Franse strand. En dan spreek ik met mezelf af, dat ik 'Een leven in brieven' helemaal heb uitgelezen. En dan vooral, omdat ik dan zij heb om met haar weer aan het strand te liggen.