Hondencursus

Er zijn veel soorten mensen. En met de meesten kan ik goed omgaan. Vele daarvan zullen nooit mijn vrienden worden en van de paar mensen die ik echt niet aardig vind, zijn de meeste hondentrainer.

Ik heb een hond. Een zwarte labrador uit het asiel van anderhalf jaar oud. Hij is door de vorige twee baasjes waanzinnig slecht behandeld. En daardoor heeft hij wat handicaps. Soms kan hij onrustig zijn. En opgevoed is hij ook niet. Dus ik ging met hem op cursus. Max, mijn hond, is trouwens een hele lieve hond. Hij kan super met kinderen omgaan en doet niemand kwaad. Voor vreemden is hij zelfs wat angstig. Stel je voor dat het zijn oude baas was, zal hij waarschijnlijk denken. Ik denk vaker dat ik mijn hond zijn gedachte kan lezen. Mijn vriendin noemt mij daarom "De Dogwhisperer". En ik zie dat als een compliment.

De cursus is op donderdagavond. De eerste les had ik gemist, door matige communicatie van onze kynologenclub. Dat is vrij vertaald "een vrijwilligersinstelling voor mensen die thuis niets te vertellen hebben en tussen hekken aan baasjes van honden mogen vertellen, hoe dat is om niks te vertellen te hebben". Dat staat zo'n beetje haaks op gastvriendelijkheid of menselijkheid. 

Tijdens de tweede les vernam ik dat de trainster van de eerste les, ernstig ziek in het ziekenhuis was opgenomen. Dit was dus een nieuwe trainster. Tijdens de derde les bleek de eerste trainster dood. Een schok voor mijn kynologenclub en alle leden, waaronder mijzelf. Haar wens was om een receptie te hebben naast het hondentrainveld vertelde de invaltrainster. Of het echt haar wens was zullen we nooit weten. Twee zeecontainers werden aan de rand van het veld met een zwart doek omhuld. Het was een trieste bedoeling.

De vierde les kreeg ik dan eindelijk een echte ervaren trainster en deze vijfde les was zij er ook. Mijn hond deed zijn best en ik ook. Soms lukte het. Meestal niet. Maar we hadden plezier en vergeleken met de eerste keer vond ik dat het goed was gegaan. Toen ik na de laatste oefening de bitse trainster vroeg of de oudste van mijn vriendin de volgende keer 10 minuutjes met de hond mocht trainen, was de maat vol. "Nee. Deze cursus is bedoeld om iets te leren. En je hond luistert al helemaal niet naar jou." Ze zei het op een toon, alsof ik vastgebonden op een stoel zat en ze me voor de negenentwintigste keer de tafel van drie ging opsommen.

"Daarbij hebben jullie al gewisseld én dát mág hé-lé-maal niet en dat hebben anderen gezien." Ze knipperde er volgens mij niet bij. Maar door haar fluor gele "Houd afstand!" hesje en wat tegenlicht van de zon die aan de binnenkant van haar brilglazen, haar ongetwijfeld prachtige ogen, blindeerden, zag ik dit niet precies. Ik was helemaal ontspannen en dan reageer ik altijd op mijn best.

"Wie heeft dat dan gezien?" Vroeg ik duidelijk en helder aan haar terug. Ze doelde op les vier toen mijn vriendin een avondje met de hond tussen de hekken stond.

De mevrouw keek me aan alsof ik "één keer drie is drie" zei. Ze was verbouwereerd. Hoe durfde ik in vredesnaam een vraag te stellen? Ik mocht bazen maar wel over mijn hond. Na een seconde of drie had ze een uitvlucht bedacht.

"Van de hoofdhondenopleidster". Een impuls in mijn lichaam wilde dat ik ging brullen van het lachen. Zo hard, dat de machinist van de langsdenderende goederentrein me zou kunnen horen.

"Die heb ik niet gezien anders. Waar stond die dan?" Zei ik emotieloos.

Ze vond me nu hóndsbrutaal en gezien haar positie was dit een heel pijnlijke situatie voor de vrouw. Zou ze nog een keer liegen of kon ik het nu verder wel schudden voor dat hondenexamen? Want eigenlijk was dat haar enige machtsinstrument nog. Max laten zakken voor het examen. De illusie dat hij dat zou kunnen halen was ik al absoluut verloren. De vrouw was nu sneller met antwoorden.

"Nou, denk je dat die dat niet in de gaten heeft?"

Het werd een beetje kinderachtig. Ik besloot deze mevrouw verder geen aandacht meer te geven. Ik mompelde nog iets en wenste haar amicaal nog een fijne avond. Ze had een onuitwisbare indruk op mij gemaakt. Maar helaas nog niet op mijn hond.