We mogen weer van alles. Dat las ik in de media. Ik miste de laatste persconferentie. Ik hoorde in de avond dat het de beste bekeken persconferentie van Rutte & co. was. Ik was toch niet teleurgesteld. De vergelijking met voetbal gaat mogelijk op. Voorheen kreeg ik van een Champions League wedstrijd die op televisie uitgezonden werd, een uurtje vooraf wel een zekere wedstrijdspanning. Inmiddels lijken alle wedstrijden op elkaar.
Of leken.
Want Corona lijkt onder controle in ons land momenteel. Maar weg is het nog zeker niet. Driehonderd mensen op de intensive care is toch nog heel wat. Ondertussen gaan de basisscholen op 8 juni weer open zoals voor sluiting. De kinderen mogen weer tegelijk in klassen en de ouders worden weer ontlast van hun leerkracht werkzaamheden.
Vandaag liep ik door de supermarkt. Daar was het al een gekkenhuis als vanouds. Het is vandaag Hemelvaart en veel mensen zijn vrij. Blijkbaar zijn die allemaal op zoek naar wat lekkers, want door de supermarkt liepen verschillende groepen met een bier en snack bestemming. Het samenscholen lijkt ook weer begonnen. En het viel me op dat steeds meer mensen maling hebben aan de anderhalve meter afstand. Één keer stond ik op het punt een medewinkelgebruiker aan te spreken. Het was ergens bij de bananen en sinaasappels. Hij dook half langs me het fruit in, om zijn perfecte banaan te veroveren. En kwam zeker binnen anderhalve meter afstand van me. Ik keek de man aan. Hij keek niet terug. Wat gek was geweest voor iemand die onze samenleving eerst negeert en er dan ineens aandacht voor zou hebben. Het is onmogelijk iemand te verdenken, van het dragen van het virus. Maar áls het mogelijk was, dan had deze man het. Hij voelde roekeloos en onbetrouwbaar in mijn veilige andere meter. Blijkbaar ben ik doe afstand toch gaan voelen als veilig gedurende maanden. Ik ben erg benieuwd of de samenleving nog wel terug veranderd na Corona. Zijn we nog wel in staat om een vreemde in de maatschappij nog wel in onze veilige zone te laten? Vragen voor later. Maar als dit de samenleving wordt, waar we nu vooruit mee moeten het komende anderhalf jaar, dan wordt het alsnog een lange reis.
Ik verwacht bij een vaccinatie niet te worden uitgenodigd, omdat ik niet onder de achttien ben en ook niet boven de vijftig. Geen zwangere vrouw bovendien. Ik vind het ook wel prima. Ik denk zelfs dat ik even drager ben geweest. Toen ik ineens op een zaterdagavond volledig instortte. Zondagmiddag ging het weer beter. Het sluit aan op het ziektebeeld waarin mensen in zeer korte tijd op de intensive care terecht kwamen. Ik zie mezelf dan ook als overlever, drager van een immuun gen. Iets om trots op te zijn. Naar te leven. Want voor je het weet is het allemaal weer voorbij.
Reacties
Een reactie posten