Doorgaan naar hoofdcontent

4us II

We mogen weer van alles. Dat las ik in de media. Ik miste de laatste persconferentie. Ik hoorde in de avond dat het de beste bekeken persconferentie van Rutte & co. was. Ik was toch niet teleurgesteld. De vergelijking met voetbal gaat mogelijk op. Voorheen kreeg ik van een Champions League wedstrijd die op televisie uitgezonden werd, een uurtje vooraf wel een zekere wedstrijdspanning. Inmiddels lijken alle wedstrijden op elkaar.

Of leken. 

Want Corona lijkt onder controle in ons land momenteel. Maar weg is het nog zeker niet. Driehonderd mensen op de intensive care is toch nog heel wat. Ondertussen gaan de basisscholen op 8 juni weer open zoals voor sluiting. De kinderen mogen weer tegelijk in klassen en de ouders worden weer ontlast van hun leerkracht werkzaamheden.

Vandaag liep ik door de supermarkt. Daar was het al een gekkenhuis als vanouds. Het is vandaag Hemelvaart en veel mensen zijn vrij. Blijkbaar zijn die allemaal op zoek naar wat lekkers, want door de supermarkt liepen verschillende groepen met een bier en snack bestemming. Het samenscholen lijkt ook weer begonnen. En het viel me op dat steeds meer mensen maling hebben aan de anderhalve meter afstand. Één keer stond ik op het punt een medewinkelgebruiker aan te spreken. Het was ergens bij de bananen en sinaasappels. Hij dook half langs me het fruit in, om zijn perfecte banaan te veroveren. En kwam zeker binnen anderhalve meter afstand van me. Ik keek de man aan. Hij keek niet terug. Wat gek was geweest voor iemand die onze samenleving eerst negeert en er dan ineens aandacht voor zou hebben. Het is onmogelijk iemand te verdenken, van het dragen van het virus. Maar áls het mogelijk was, dan had deze man het. Hij voelde roekeloos en onbetrouwbaar in mijn veilige andere meter. Blijkbaar ben ik doe afstand toch gaan voelen als veilig gedurende maanden. Ik ben erg benieuwd of de samenleving nog wel terug veranderd na Corona. Zijn we nog wel in staat om een vreemde in de maatschappij nog wel in onze veilige zone te laten? Vragen voor later. Maar als dit de samenleving wordt, waar we nu vooruit mee moeten het komende anderhalf jaar, dan wordt het alsnog een lange reis. 

Ik verwacht bij een vaccinatie niet te worden uitgenodigd, omdat ik niet onder de achttien ben en ook niet boven de vijftig. Geen zwangere vrouw bovendien. Ik vind het ook wel prima. Ik denk zelfs dat ik even drager ben geweest. Toen ik ineens op een zaterdagavond volledig instortte. Zondagmiddag ging het weer beter. Het sluit aan op het ziektebeeld waarin mensen in zeer korte tijd op de intensive care terecht kwamen. Ik zie mezelf dan ook als overlever, drager van een immuun gen. Iets om trots op te zijn. Naar te leven. Want voor je het weet is het allemaal weer voorbij.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Zwaaien

Wanneer ik ga wandelen met mijn hond, loop ik een standaard rondje. Ik kom dan langs het Indische bejaardentehuis bij mij in de straat. Er staat een Riksja in de entree en ik ging er wel eens bami of nasi lunchen. Op de hoek van het tehuis, bevinden zich benedenwoningen met een groot grasveld ervoor. De ramen zijn immens groot en vaak is het licht binnen aan, zonder dat de gordijnen gesloten zijn. In de zomer valt de zon juist binnen, zodat zich een soort toneelstuk afspeelt achter het raam. Toen ik hier in 2017 kwam wonen, stond er vaak een man achter dat raam. Er zal twintig meter tussen hem en mij hebben gezeten. Hij zag er inderdaad Indisch uit en had een heel vriendelijke uitstraling. Het leek me een hele fitte man. Ik gok dat hij destijds halverwege de zeventig was. Maar dat was dus mijn observatie door dat raam heen. Telkens als ik met mijn hond passeerde, zwaaide hij uitbundig en vrolijk naar me. Met brede lach zwaaide ik dan ook terug. Het werd een gewoonte. Ik realiseerde me

Winkelcentrum

Ik liep zoals gewoonlijk door mijn overdekte winkelcentrum. Het wordt verbouwd en het schijnt mooier te gaan worden dan wat het was. Althans, de borden aan de ingang beloven dat er gebouwd wordt "aan het gezelligste winkelcentrum". Voorlopig is het nog een puinhoop en de meest ongezellige plek van Nederland. Als je er geen erg in had, zou een overdekte plek om te winkelen er zo uit kunnen zien, in tijden van oorlog. Overal troep, kapotte ramen, leegstaande panden, kabels uit het plafond die in de jaren zeventig in elkaar geknoopt zijn en vooral veel lawaai. Met de aantekening dat we nog steeds in een veilig land leven. Ik bezocht eerst de Hema, die het anno 2024 voor elkaar wisten te krijgen om mijn fotos af te drukken na elf dagen. Toevallig zat ik gisteren fotos te kijken uit de jaren tachtig en negentig. Een gedeelte daarvan was gemaakt met een fotocamera die minstens een kilo woog. De kwaliteit van die fotos was zo onvergelijkbaar, met de fotos die ik in mijn handen kreeg

Dirty Chai

Ze was denk ik vijfendertig. Ze zag eruit als tweeënvijftig. Het leek me geen sportieve dame, maar ze was ook niet enorm corpulent. Haar haren zaten tussen blond en grijs en waren kort en waarschijnlijk nog korter geweest. Een bruin leren tasje had ze op tafel gezet en het straalde geen vrouwelijkheid uit. Toen ze binnenkwam zag ik dat ze mijn kant op keek. Voor me waren nog twee tafeltjes vrij voor het raam. Toch liep ze eerst de zaak verder in. Een teken dat ze hier niet vaak kwam. Of zelfs niet uit deze stad kwam. Al snel was zij weer terug en nam ze plaats voor het raam. In plaats van een plek te kiezen waardoor ze naar buiten kon kijken, ging ze met haar rug richting het raam zitten met haar gezicht mijn kant op.  Ik nipte aan mijn dubbele espresso omdat je doorgaans in deze koffiezaken een wat slappe koffie kreeg. De serveerster was snel bij de vrouw die met de kaart in de hand vroeg of ze ook een ‘’Dirty Chai’’ kon maken. De wijze waarop ze deze woorden uitsprak zorgde voor een