Chinezen

Vroeger at je Chinees. Dat zei je dan ook gewoon 'Zullen we Chinees eten?'. Alsof we allemaal kannibalen waren. Als je erover nadenkt was dat minstens zo discriminerend als zwarte piet toezingen. Nu heeft het Chinees eten toch één of andere bijsmaak gekregen. U mag zelf invullen of ik dat letterlijk of figuurlijk bedoel. En er zijn niet veel Chinese afhaalrestaurants meer. De meeste hebben nu een snackbar.

Chinezen.

Ooit zou ik voor een bedrijf gaan helpen om Chinezen te adviseren over vakantieparken. Ik zou dan drie maanden in China zijn. En drie maanden in NL. Uiteindelijk liet ik het schieten. Ik had al een aantal keer in het buitenland gewerkt en vond het geen juiste timing weer te gaan. Het was en is een intrigerend volkje. Of volkje, er lopen alleen al in China een miljard Chinezen rond. Daar buiten ook nog heel veel.

Maar.

Waardoor ik weer veel meer in contact ben met Chinezen, is de Chinese website Ali Express. Een soort Bol.com met de meest uiteenlopende spullen die je kunt bedenken. Meestal spullen die niet groter zijn dan een schoenendoos, want anders zijn ze niet te vervoeren naar Europa. Het leuke van die winkel is eigenlijk dat alles spotgoedkoop is. Ik kocht bijvoorbeeld een gitaarstandaard voor twee euro en negendertig cent. Of een koptelefoon voor zes euro en twaalf cent. Je kunt er geen pijl op trekken of je het spul na vier weken óf vier maanden in huis hebt. Maar als je het dan hebt, voelt het alsof je een kado mag uitpakken, dat je van een vreemde hebt gekregen uit een ver oord. Ik kreeg een koptelefoon.

En wat voor eentje.

De koptelefoon heeft Bluetooth en schakelt moeiteloos over naar tablet of telefoon. Als ik dan gebeld word, hoort niemand dat ik dan via mijn nieuwe gadget met ze zit te praten. Perfect geluid. Ook de muziek klinkt behoorlijk goed. Niet minder dan mijn veel duurdere merk koptelefoon met draad. Er zitten ook knoppen op de oorkappen waarmee ik door de nummers kan zappen of het volume kan regelen.

Een topding.

Maar het allermooiste snufje van deze koptelefoon is de Chinese mevrouw die tegen me praat als ik het ding aanzet. Ze zegt dan ongeveer dit: 'Du Loetoef zeeveis, has-u con-ec-tut suk-u-su-les-fully.' Ze klinkt dan alsof ze in een onderzeeboot zit. Heel ver op zee. En heel dicht bij de bodem. Als ik mijn briljante apparaat weer uitzet zegt ze dit:  'Ze blue-toet deefeis, has bin dis-u-con-ec-tut.' Het grappige is, dat ze dan anders klinkt. Meer als op het toilet. Het is wel dezelfde vrouw, dat hoor ik dan weer wel. Ik vermaak me nu ook soms een half uur met het aan- en uitzetten van het ding. Het lijkt alsof ik haar echt een beetje ken. En nadat ik had ontcijferd wat ze steeds zei, hoor ik mezelf ook steeds 'Dankjewel' zeggen.

Als ik dan uiteindelijk toch klaar ben met het beluisteren van mijn playlisten en de headset opvouw en weg leg, moet ik aan de Chinees denken waar ik in mijn studententijd eten haalde. Een studentenmenu. Met bami, foe Yong Hai en Babi Pangang. Het water loopt me alweer in de mond als ik er aan denk. Dus ik ga binnenkort weer eens een afhaalchinees bezoeken. En ik denk dat ik mijn koptelefoon dan lekker meeneem. Lekker samen uit eten, met de stem op mijn hoofd. Chinezen.