Doorgaan naar hoofdcontent

Chinezen

Vroeger at je Chinees. Dat zei je dan ook gewoon 'Zullen we Chinees eten?'. Alsof we allemaal kannibalen waren. Als je erover nadenkt was dat minstens zo discriminerend als zwarte piet toezingen. Nu heeft het Chinees eten toch één of andere bijsmaak gekregen. U mag zelf invullen of ik dat letterlijk of figuurlijk bedoel. En er zijn niet veel Chinese afhaalrestaurants meer. De meeste hebben nu een snackbar.

Chinezen.

Ooit zou ik voor een bedrijf gaan helpen om Chinezen te adviseren over vakantieparken. Ik zou dan drie maanden in China zijn. En drie maanden in NL. Uiteindelijk liet ik het schieten. Ik had al een aantal keer in het buitenland gewerkt en vond het geen juiste timing weer te gaan. Het was en is een intrigerend volkje. Of volkje, er lopen alleen al in China een miljard Chinezen rond. Daar buiten ook nog heel veel.

Maar.

Waardoor ik weer veel meer in contact ben met Chinezen, is de Chinese website Ali Express. Een soort Bol.com met de meest uiteenlopende spullen die je kunt bedenken. Meestal spullen die niet groter zijn dan een schoenendoos, want anders zijn ze niet te vervoeren naar Europa. Het leuke van die winkel is eigenlijk dat alles spotgoedkoop is. Ik kocht bijvoorbeeld een gitaarstandaard voor twee euro en negendertig cent. Of een koptelefoon voor zes euro en twaalf cent. Je kunt er geen pijl op trekken of je het spul na vier weken óf vier maanden in huis hebt. Maar als je het dan hebt, voelt het alsof je een kado mag uitpakken, dat je van een vreemde hebt gekregen uit een ver oord. Ik kreeg een koptelefoon.

En wat voor eentje.

De koptelefoon heeft Bluetooth en schakelt moeiteloos over naar tablet of telefoon. Als ik dan gebeld word, hoort niemand dat ik dan via mijn nieuwe gadget met ze zit te praten. Perfect geluid. Ook de muziek klinkt behoorlijk goed. Niet minder dan mijn veel duurdere merk koptelefoon met draad. Er zitten ook knoppen op de oorkappen waarmee ik door de nummers kan zappen of het volume kan regelen.

Een topding.

Maar het allermooiste snufje van deze koptelefoon is de Chinese mevrouw die tegen me praat als ik het ding aanzet. Ze zegt dan ongeveer dit: 'Du Loetoef zeeveis, has-u con-ec-tut suk-u-su-les-fully.' Ze klinkt dan alsof ze in een onderzeeboot zit. Heel ver op zee. En heel dicht bij de bodem. Als ik mijn briljante apparaat weer uitzet zegt ze dit:  'Ze blue-toet deefeis, has bin dis-u-con-ec-tut.' Het grappige is, dat ze dan anders klinkt. Meer als op het toilet. Het is wel dezelfde vrouw, dat hoor ik dan weer wel. Ik vermaak me nu ook soms een half uur met het aan- en uitzetten van het ding. Het lijkt alsof ik haar echt een beetje ken. En nadat ik had ontcijferd wat ze steeds zei, hoor ik mezelf ook steeds 'Dankjewel' zeggen.

Als ik dan uiteindelijk toch klaar ben met het beluisteren van mijn playlisten en de headset opvouw en weg leg, moet ik aan de Chinees denken waar ik in mijn studententijd eten haalde. Een studentenmenu. Met bami, foe Yong Hai en Babi Pangang. Het water loopt me alweer in de mond als ik er aan denk. Dus ik ga binnenkort weer eens een afhaalchinees bezoeken. En ik denk dat ik mijn koptelefoon dan lekker meeneem. Lekker samen uit eten, met de stem op mijn hoofd. Chinezen.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Zwaaien

Wanneer ik ga wandelen met mijn hond, loop ik een standaard rondje. Ik kom dan langs het Indische bejaardentehuis bij mij in de straat. Er staat een Riksja in de entree en ik ging er wel eens bami of nasi lunchen. Op de hoek van het tehuis, bevinden zich benedenwoningen met een groot grasveld ervoor. De ramen zijn immens groot en vaak is het licht binnen aan, zonder dat de gordijnen gesloten zijn. In de zomer valt de zon juist binnen, zodat zich een soort toneelstuk afspeelt achter het raam. Toen ik hier in 2017 kwam wonen, stond er vaak een man achter dat raam. Er zal twintig meter tussen hem en mij hebben gezeten. Hij zag er inderdaad Indisch uit en had een heel vriendelijke uitstraling. Het leek me een hele fitte man. Ik gok dat hij destijds halverwege de zeventig was. Maar dat was dus mijn observatie door dat raam heen. Telkens als ik met mijn hond passeerde, zwaaide hij uitbundig en vrolijk naar me. Met brede lach zwaaide ik dan ook terug. Het werd een gewoonte. Ik realiseerde me

Winkelcentrum

Ik liep zoals gewoonlijk door mijn overdekte winkelcentrum. Het wordt verbouwd en het schijnt mooier te gaan worden dan wat het was. Althans, de borden aan de ingang beloven dat er gebouwd wordt "aan het gezelligste winkelcentrum". Voorlopig is het nog een puinhoop en de meest ongezellige plek van Nederland. Als je er geen erg in had, zou een overdekte plek om te winkelen er zo uit kunnen zien, in tijden van oorlog. Overal troep, kapotte ramen, leegstaande panden, kabels uit het plafond die in de jaren zeventig in elkaar geknoopt zijn en vooral veel lawaai. Met de aantekening dat we nog steeds in een veilig land leven. Ik bezocht eerst de Hema, die het anno 2024 voor elkaar wisten te krijgen om mijn fotos af te drukken na elf dagen. Toevallig zat ik gisteren fotos te kijken uit de jaren tachtig en negentig. Een gedeelte daarvan was gemaakt met een fotocamera die minstens een kilo woog. De kwaliteit van die fotos was zo onvergelijkbaar, met de fotos die ik in mijn handen kreeg

Dirty Chai

Ze was denk ik vijfendertig. Ze zag eruit als tweeënvijftig. Het leek me geen sportieve dame, maar ze was ook niet enorm corpulent. Haar haren zaten tussen blond en grijs en waren kort en waarschijnlijk nog korter geweest. Een bruin leren tasje had ze op tafel gezet en het straalde geen vrouwelijkheid uit. Toen ze binnenkwam zag ik dat ze mijn kant op keek. Voor me waren nog twee tafeltjes vrij voor het raam. Toch liep ze eerst de zaak verder in. Een teken dat ze hier niet vaak kwam. Of zelfs niet uit deze stad kwam. Al snel was zij weer terug en nam ze plaats voor het raam. In plaats van een plek te kiezen waardoor ze naar buiten kon kijken, ging ze met haar rug richting het raam zitten met haar gezicht mijn kant op.  Ik nipte aan mijn dubbele espresso omdat je doorgaans in deze koffiezaken een wat slappe koffie kreeg. De serveerster was snel bij de vrouw die met de kaart in de hand vroeg of ze ook een ‘’Dirty Chai’’ kon maken. De wijze waarop ze deze woorden uitsprak zorgde voor een