4us

Mijn vriendin kwam vorige week zaterdag met bloembollen thuis. 'Jij neemt dat hamsteren wel heel serieus', grapte ik toen nog. In een week kan veel gebeuren. Toen dacht ik bij het woord virus nog het meeste, aan een stelletje Russische hackers die inbraken op de computers van de Universiteit van Maastricht. Of aan een album van Doe Maar. U weet wel, die band uit de jaren tachtig waar Hennie Vrienten deel van uitmaakte.

4us, was de echte naam van die plaat.

Nu leven we in een tijdperk waarin we elkaar liever niet, dan wel te dicht in de buurt hebben. Stikstof, bosbranden, beslagleggingen door de Belastingdienst aan mensen die gewoon recht hadden op toeslagen. En hun leven zagen instorten. Het is de voorpagina van toen. En in drie minuten ratelen de nieuwslezers van vandaag, deze nieuwe randzaken af in het acht uur journaal.

Corona.

Dat is eigenlijk alles waar we ons druk over maken. Sterker nog, we kunnen niet normaal meer leven door deze ziekte, aangeduid als Covid-19. Waar de benaming vandaan komt is iedereen onduidelijk. Begin dit jaar ontvingen we nog een hele uitleg van onze weermannen en -vrouwen. Europese stormen kregen namen. We waren met zijn allen verbaasd dat de storm midden op de Noordzee van naam veranderde. Groot-Brittannië koos zijn eigen namen. Dat was vast een voorproefje van Brexit.

Brexit?

Ja, iets waar we ons destijds zo druk om maakte. De economie zou instorten. Verschrikkelijk was deze stap van een Europese grootmacht, uit de Europese Unie. Een crisis werd voorspeld. Maar nu het griepvirus dood en verderf zaait, is de AEX in een week tijd afgezakt naar de stand van drie jaar geleden. Het maakt eigenlijk geen klap uit, want gezond zijn is ineens veel belangrijker dan geld. Dat was het al, alleen zijn we dat weer vergeten met zijn allen. Onze zucht naar ambitie en materialisme had volledig de overhand. Iedereen was druk en niemand had tijd. U kende allenaal wel iemand met een burnout, of op zijn minst bijna burnout. Vroeger heette dat stress.

Maar nu.

We blijven allemaal thuis. Niemand gaat de straat meer op. Ja, om de supermarkt compleet te plunderen. Alsof er oorlog is uitgebroken. De halfbakken maatregelen, of eigenlijk richtlijnen, van Minister-President Rutte maken dat we het niet vertrouwen. Elkaar niet meer vertrouwen. Ik merk het zelf ook. Als iemand me op het trottoir passeert zie ik overal slijmvocht ronddwarrelen. Dit is er eentje, een toevallige passant met Corona onder de leden. Hij weet het nog niet. Maar ik wel! En verdorie, hij passeerde mijn kinderen ook!

Om gek van te worden.

En al die uren in huis heb je de tijd om je kuchje te controleren op ziekte. Want een overslaande ademhaling zou al kunnen betekenen dat ik 'drager' ben. Niet van HIV of een donorcodicil, nee: Van het Corona virus. Ons grote spook die ons angst inboezemt. De olifant die wel gewoon al het porseleinen servies in de kast platwalst. De struisvogel waarvan zijn nek niet lang genoeg is en dus zijn kop niet in het zand kan steken.

We moeten er aan geloven.

Maar gelukkig is daar Mark Rutte. Toen ik hem zag bij de persconferentie afgelopen donderdag, hoorde ik mezelf iets uitprevelen van acceptatie. Iets in de sfeer van 'Ja, ik ga maar snel boodschappen doen. Want straks mogen we écht niks meer.' En juist dat is de miskleun geweest. De slappe hap die ons is opgelegd, afgezet tegen de agressie van het virus. Al die doden en inmiddels meer dan duizend zieken Corona patiënten in Nederland. Overvolle intensive care's.

En wij mogen gewoon nog naar de kroeg.

Zometeen komt ook de lente er nog aan. Op éénentwintig maart is het zo ver. Dan gaat ons laatste voorraadje rantsoen bloeien als een tulp uit zijn bol. Tegen die tijd liggen we met zijn allen verplicht op de bank af te wachten of het ooit overgaat. Wetende dat genieten voortkomt uit een goede gezondheid. 

Ge-zond-heid. Nergens te koop.

Hopelijk houden we dat met zijn allen vast na deze periode. Waarschijnlijk vergeten we het weer als het weer wat minder wordt. De nuchterheid de overhand weer gaat nemen en we onszelf weer lekker gaan opdragen dat andere dingen veel belangrijker zijn. Ik hoop dat we lessen gaan trekken na deze virus periode. Dat we meer open zullen staan voor elkaar. Dat we ons realiseren dat de Europese Unie niet al onze problemen oplost. Met een tractor snelwegen blokkeren volkomen nutteloos is. En mensen op het trottoir verre van eng zijn.

Leve het virus! 4us.