Doorgaan naar hoofdcontent

Boertjes

Ach, die boeren op hun trekkertjes. Het wordt bijna aandoenlijk om ze zo te zien ploeteren op plekken waar ze voorheen nooit kwamen. De snelweg en plaatsen met meer dan tienduizend inwoners was ze altijd vreemd gebleven. Totdat de regering maatregelen aankondigde tegen de boeren ten einde de uitstoot van stikstof te beperken.

Actie zou er komen.

Ik droomde vandaag even weg, van de boer die met zijn riek achter de inbreker aan ging. Dát waren nog eens boeren. Heden ten dage zijn het bestuurders van grote tractoren vol electronica. En om er zeker van te zijn dat de lompe dingen op de snelweg toch opvallen, zetten ze hun knipperlicht bovenop het voertuig aan.

Die schatten.

Want straks gebeurd er nog een ongeluk. Voor ieder mens in de samenleving begrijpelijk, want een trekker hoort niet op de snelweg thuis. Dat de politie dan toch tot vandaag heeft nodig gehad, om daar  achter te komen, is bedenkelijk. Maar liefst 24 bekeuringen deelden agenten uit. Voor verkeersovertredingen. Dat dan weer wel. Niet voor agressief gedrag.

Ik zei het al: Die schatten.

Verwoedde pogingen om onrust te zaaien in het land mislukten vandaag. Op de snelwegen werd lekker file gereden zoals op een normale woensdag. En bij de distributiecentra van de supermarkten werden lekkere bakjes koffie uitgedeeld. Koffie gekweekt door boeren trouwens. Uit een ander land nog wel. Ook daar zijn de boeren in verandert. Waar we vroeger nog weleens over 'Wat een boer niet kent, dat vrit ie niet' spraken, gaat een gratis bakje koffie tijdens het protesteren er lekker in tegenwoordig. Koffie van Colombiaanse boeren. Onderdrukte Colombiaanse boeren meestal.

Maar koffie, voor de boeren.

En of de boeren met al deze poespas wat bereiken, zullen we eigenlijk nooit weten. Dertien trekkers bij een distributiecentrum van Jumbo in Breda, veertig op het Malieveld in Den Haag, enzovoort. Het zijn splinterpartijen. Natuurlijk ben ik hartstikke blij dat de protesten vreedzaam zijn. En het recht op demonstreren juich ik ook toe.

Zelfs na vandaag nog.

Maar als je jezelf niet wilt wegzetten als een groep en wel vergelijkt met de Joden in de Tweede Wereldoorlog, moet je niet met zijn allen onnozel gedrag gaan vertonen onder het mom van 'protest'. Want daarmee werk je in de hand, dat mensen bij elke trekker gaan denken: Daar heb je weer zo'n boertje. Met knipperlicht.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Zwaaien

Wanneer ik ga wandelen met mijn hond, loop ik een standaard rondje. Ik kom dan langs het Indische bejaardentehuis bij mij in de straat. Er staat een Riksja in de entree en ik ging er wel eens bami of nasi lunchen. Op de hoek van het tehuis, bevinden zich benedenwoningen met een groot grasveld ervoor. De ramen zijn immens groot en vaak is het licht binnen aan, zonder dat de gordijnen gesloten zijn. In de zomer valt de zon juist binnen, zodat zich een soort toneelstuk afspeelt achter het raam. Toen ik hier in 2017 kwam wonen, stond er vaak een man achter dat raam. Er zal twintig meter tussen hem en mij hebben gezeten. Hij zag er inderdaad Indisch uit en had een heel vriendelijke uitstraling. Het leek me een hele fitte man. Ik gok dat hij destijds halverwege de zeventig was. Maar dat was dus mijn observatie door dat raam heen. Telkens als ik met mijn hond passeerde, zwaaide hij uitbundig en vrolijk naar me. Met brede lach zwaaide ik dan ook terug. Het werd een gewoonte. Ik realiseerde me

Dirty Chai

Ze was denk ik vijfendertig. Ze zag eruit als tweeënvijftig. Het leek me geen sportieve dame, maar ze was ook niet enorm corpulent. Haar haren zaten tussen blond en grijs en waren kort en waarschijnlijk nog korter geweest. Een bruin leren tasje had ze op tafel gezet en het straalde geen vrouwelijkheid uit. Toen ze binnenkwam zag ik dat ze mijn kant op keek. Voor me waren nog twee tafeltjes vrij voor het raam. Toch liep ze eerst de zaak verder in. Een teken dat ze hier niet vaak kwam. Of zelfs niet uit deze stad kwam. Al snel was zij weer terug en nam ze plaats voor het raam. In plaats van een plek te kiezen waardoor ze naar buiten kon kijken, ging ze met haar rug richting het raam zitten met haar gezicht mijn kant op.  Ik nipte aan mijn dubbele espresso omdat je doorgaans in deze koffiezaken een wat slappe koffie kreeg. De serveerster was snel bij de vrouw die met de kaart in de hand vroeg of ze ook een ‘’Dirty Chai’’ kon maken. De wijze waarop ze deze woorden uitsprak zorgde voor een

Winkelcentrum

Ik liep zoals gewoonlijk door mijn overdekte winkelcentrum. Het wordt verbouwd en het schijnt mooier te gaan worden dan wat het was. Althans, de borden aan de ingang beloven dat er gebouwd wordt "aan het gezelligste winkelcentrum". Voorlopig is het nog een puinhoop en de meest ongezellige plek van Nederland. Als je er geen erg in had, zou een overdekte plek om te winkelen er zo uit kunnen zien, in tijden van oorlog. Overal troep, kapotte ramen, leegstaande panden, kabels uit het plafond die in de jaren zeventig in elkaar geknoopt zijn en vooral veel lawaai. Met de aantekening dat we nog steeds in een veilig land leven. Ik bezocht eerst de Hema, die het anno 2024 voor elkaar wisten te krijgen om mijn fotos af te drukken na elf dagen. Toevallig zat ik gisteren fotos te kijken uit de jaren tachtig en negentig. Een gedeelte daarvan was gemaakt met een fotocamera die minstens een kilo woog. De kwaliteit van die fotos was zo onvergelijkbaar, met de fotos die ik in mijn handen kreeg