Dag

Ik had mijn dag niet vandaag. Dat komt eigenlijk niet zo heel vaak meer voor. Je zou kunnen stellen dat het dus een bijzondere dag was. Dat klinkt nog positief. Want ik ervaarde iets totaal anders. 

Het was absoluut iets wat in mij zat en niet zo zeer in mijn omgeving. Okay, die Peugeot die bijna mijn motorkap binnenreed was wel irritant. Omdat hij in plaats van invoegen, gewoon asociaal aan zijn stuur draaide en me dwong vol in de rem te gaan. Luid toeterend liet ik hem weten dat ik hier niet van gediend was. Waarop deze vrolijke weggebruiker zijn auto in de achteruit schakelde, toen hij voor me stond. Dat was blijkbaar een soort intimidatie die ik had moeten opvatten als dreigement. Of de chauffeur had zijn dag niet. En geen rijbewijs.

Zo was mijn dag dus.

Verder had ik vooral moeite de dag te ordenen. Het leek wel alsof er een stapeltje lucifers in mijn hoofd lag en ik mocht proberen er eentje weg te pakken, zonder de andere te laten bewegen. Die spanning, maar ook het gemis aan overzicht, zat me enorm in de weg. Het ontrafelen van de dag was zwaarder dan de tien kilometer die ik afgelopen maand trots liep, na maanden voorbereiding. Nee, ik was niet enorm snel maar ik deed het wel. Dat stellen en behalen van doelen, zeker in sport was ik jaren kwijt geweest. Pure euforie.

Maar niet vandaag.

Ik ga dan niet heel erg zitten mokken, omdat het niet lekker loopt. Ook hou ik er niet van, om het er bij te laten zitten en de dag al te onthoofden voor het avondeten wordt opgediend. Maar rond die tijd, dat ik stond te koken was ik er wel uit: Beter ging het niet worden. Elke lucifer die ik zou beroeren zou een ander doen bewegen. Om gek van te worden.

Op een andere dag misschien.

En nu mag ik dus zometeen mijn bed in. En de dag 'de dag laten'. Ik verlaat de dag niet, maar zo gauw als ik slaap, verlaat de dag mij wel. Er zijn dagen dat ik nog uren door zou willen gaan, eigenlijk niet wil gaan slapen of nog verguld naar mijn vriendin lig te kijken, die dan al lang in slaap is. Maar nu heb ik de Mikado opgeruimd. Het doosje staat weer in de kast. Onzichtbaar en vergeten.

Zoals deze dag.

P.s. Zelfs een eenzijdige weergave van de regelafstand, wil vandaag niet lukken.