Doorgaan naar hoofdcontent

Ruimtepak

Het gaat dan nu toch echt gebeuren. Er gaan twee vrouwen samen een ruimtewandeling maken. Waar vooralsnog altijd een man een vrouw vergezelde, mogen er nu twee vrouwen samen op pad. Een historisch moment voor Christina Koch en Jessica Meir. De vrouwen alleen zwevend in de ruimte. Zonder testosteron van de man in de buurt.

Historie.

Ik las het op nu.nl en was al voordat ik bij het einde van de eerste alinea was, totaal afgeleid door de beelden die door mijn hoofd schoten. Ik zag de dames bij hun fictieve 'walk-in' closet in het ruimtestation ISS staan. Want wat doe je aan op zo'n heuchelijke dag en enorm historisch moment ? Elke vrouw denkt eerst aan kleding en erna aan inhoud, als ze onderdeel zijn van zo'n unieke gebeurtenis. Ik kon het niet laten breed uit te grinniken toen ik deze mannelijke gedachte had. Want één keer eerder stond een dergelijke ruimtewandeling voor vrouwen gepland. Alleen toen had de laatste raket een ruimtepak in de verkeerde maat meegenomen voor één van de vrouwen.

Althans...

De missie was van 21 oktober 2019 maar 18 oktober verplaatst. Er waren problemen met de batterijen van het ruimtestation. Één van de batterijen was vorige maand geplaatst. Maar bleek nu niet functioneel meer te zijn. Aan de dames de taak om deze te vervangen.

Uhm…

Ik herhaal het even: Omdat één van de batterijen aan de buitenkant van het ruimtestation vervangen moest worden, werden de dames naar buiten gestuurd om deze te vervangen.

Geweten ( G ): Samen? Zonder man? Accu's vervangen?
Realisme ( R ): Ja, samen ja. Een nieuwe batterij plaatsen. Is dat zo gek?
G: Nou, als de accu van je auto leeg is en jij mocht blanco kiezen wie het voor jou ging oplossen, zou je dan een man of vrouw kiezen?
R: Tja, is dat een reële vraag? Ze zijn toch opgeleid voor dit werk. Wat maakt het geslacht uit?
G: Je ontwijkt mijn vraag Ree. Dat is flauw. Maar maakt niks uit. Ik snap dat je er als vrouw anders inzit. Maar als ik de baas was van ISS was, stuurde ik een man naar buiten. Eventueel met een vrouw. Maar zeker een man.
R: Misschien is die baas ook wel een vrouw, Gee. Ga je nou echt op basis van geslacht twijfelen aan de capaciteiten van deze ruimtevaarders? Om dit klusje te klaren?
G: Het is geen twijfel. Ik zou het gewoon niet doen. Dit is vragen om problemen. Een vrouw kan ook beter een luier bij haar pasgeboren baby aandoen, dan een man. Daar ligt ook geen man wakker van.

Ik herpakte me en las door. Totdat ik op de volgende zinsnede terecht kwam: 'Koch zou de wandeling in maart met NASA-collega Anne McClain maken, maar McClain voelde zich niet op haar gemak met het formaat pak dat voor haar was voorbereid.'

G: Ree, waar ben je nu?
R: Het kan toch gewoon on-comfortabel zijn. Als dat niet lekker aansluit zoals hoort, dan is het nogal wat. Je gaat in het heelal hangen. Niet naar de HEMA. Dit wil echt niet zeggen dat ze het niet leuk vond staan of zo.
G: Ah, dus jij dacht het ook.

Ik zag de vrouwen nu klaar staan.. of beter: Klaar hangen voor hun missie. Accu's vervangen! Ze sloegen een trage high five. Dit was een kolfje naar hun hand. Even checken nog:

Pak goed? O.k.
Haren gedaan? O.k.
Make up in orde? O.k.
Juiste schoenen aan? O.k.

Strak in het pak en nu lekker samen op pad de ruimte in: Lekker sleutelen aan het ruimtestation. En daarna nog een bakkie space thee bij koffietent op de hoek. Effe bijbabbelen over de laatste ISS roddels van deze week. Toch Ree?

https://www.nu.nl/buitenland/6004873/voor-het-eerst-maakt-vrouwelijk-duo-ruimtewandeling-bij-iss.html

Reacties

Populaire posts van deze blog

Zwaaien

Wanneer ik ga wandelen met mijn hond, loop ik een standaard rondje. Ik kom dan langs het Indische bejaardentehuis bij mij in de straat. Er staat een Riksja in de entree en ik ging er wel eens bami of nasi lunchen. Op de hoek van het tehuis, bevinden zich benedenwoningen met een groot grasveld ervoor. De ramen zijn immens groot en vaak is het licht binnen aan, zonder dat de gordijnen gesloten zijn. In de zomer valt de zon juist binnen, zodat zich een soort toneelstuk afspeelt achter het raam. Toen ik hier in 2017 kwam wonen, stond er vaak een man achter dat raam. Er zal twintig meter tussen hem en mij hebben gezeten. Hij zag er inderdaad Indisch uit en had een heel vriendelijke uitstraling. Het leek me een hele fitte man. Ik gok dat hij destijds halverwege de zeventig was. Maar dat was dus mijn observatie door dat raam heen. Telkens als ik met mijn hond passeerde, zwaaide hij uitbundig en vrolijk naar me. Met brede lach zwaaide ik dan ook terug. Het werd een gewoonte. Ik realiseerde me

Dirty Chai

Ze was denk ik vijfendertig. Ze zag eruit als tweeënvijftig. Het leek me geen sportieve dame, maar ze was ook niet enorm corpulent. Haar haren zaten tussen blond en grijs en waren kort en waarschijnlijk nog korter geweest. Een bruin leren tasje had ze op tafel gezet en het straalde geen vrouwelijkheid uit. Toen ze binnenkwam zag ik dat ze mijn kant op keek. Voor me waren nog twee tafeltjes vrij voor het raam. Toch liep ze eerst de zaak verder in. Een teken dat ze hier niet vaak kwam. Of zelfs niet uit deze stad kwam. Al snel was zij weer terug en nam ze plaats voor het raam. In plaats van een plek te kiezen waardoor ze naar buiten kon kijken, ging ze met haar rug richting het raam zitten met haar gezicht mijn kant op.  Ik nipte aan mijn dubbele espresso omdat je doorgaans in deze koffiezaken een wat slappe koffie kreeg. De serveerster was snel bij de vrouw die met de kaart in de hand vroeg of ze ook een ‘’Dirty Chai’’ kon maken. De wijze waarop ze deze woorden uitsprak zorgde voor een

Winkelcentrum

Ik liep zoals gewoonlijk door mijn overdekte winkelcentrum. Het wordt verbouwd en het schijnt mooier te gaan worden dan wat het was. Althans, de borden aan de ingang beloven dat er gebouwd wordt "aan het gezelligste winkelcentrum". Voorlopig is het nog een puinhoop en de meest ongezellige plek van Nederland. Als je er geen erg in had, zou een overdekte plek om te winkelen er zo uit kunnen zien, in tijden van oorlog. Overal troep, kapotte ramen, leegstaande panden, kabels uit het plafond die in de jaren zeventig in elkaar geknoopt zijn en vooral veel lawaai. Met de aantekening dat we nog steeds in een veilig land leven. Ik bezocht eerst de Hema, die het anno 2024 voor elkaar wisten te krijgen om mijn fotos af te drukken na elf dagen. Toevallig zat ik gisteren fotos te kijken uit de jaren tachtig en negentig. Een gedeelte daarvan was gemaakt met een fotocamera die minstens een kilo woog. De kwaliteit van die fotos was zo onvergelijkbaar, met de fotos die ik in mijn handen kreeg