Doorgaan naar hoofdcontent

Boeren

De boeren waren weer veel in het nieuws afgelopen week. Ze voelen zich geslachtofferd door de regering vanwege de uitkomsten van een rapport over de stikstofuitstoot. De beperkingen die opgelegd gaan worden aan de boeren omdat ze veel stikstof produceren, willen ze niet accepteren. Ze demonstreerden fors met wegblokkades en tochten op de trekker over de snelwegen, naar Den Haag en Utrecht. Met als gevolg enorme files.

Protest geslaagd.

Tot zover de feiten. Ik reed woensdagavond over de snelweg. Gelukkig was ik bijna thuis. Een kilometer of veertien moest ik nog rijden. En toen zag ik aan de andere kant oranje knipperenden lampen. En vooral enkele politiemotoren. Kalm als ik was en reed, kon ik de tijd nemen te zien wat hier gaande was. Ik zag een trekker, die ik persoonlijk gewoon tractor zou noemen. Maar de mediageilheid heeft mij ook beïnvloed. Er reden drie trekkers onder politiebegeleiding over de snelweg. In mijn impulsiviteit nam ik aan dat de politie hen aan het begeleiden was naar de eerste de beste parking. Om ze ruiterlijk te beboeten voor dit wangedrag. Een tractor op de snelweg? Dat mag helemaal niet! Maar vandaag wel. Sterker nog, de lelijke lawaaierige stinkende onhandige trage dingen werden met politiebegeleiding naar hun akkers ergens in het zuiden van het land gebracht. De file van zeven kilometer die daar om acht uur in de avond achteraan reed, dat was een klein bijgevolg.

Klassenjustitie van het vreemdste soort.

De boeren hadden die dagen al de nodige schade aangericht: Een deur uit het Provinciehuis in Leeuwarden gereden, wat hekken plat gewalst en ook bespottelijke spandoeken getoond over en aan het kabinet. Maar ons volkje is gelukkig zo gek als het achtereind van een.. uhm.. varken ja. Want in plaats van dat we ons massaal irriteren aan de stinkende lompe gasten op hun bedrijfswagens, legde een man op de radio uit dat hij er enorm veel begrip voor had. 'Ik kom nu veel te laat voor mijn afspraak op het ziekenhuis' zei hij strijdbaar, 'Maar dat maakt me niets uit. Ze hebben groot gelijk.' De toon waarop hij het allemaal uit sprak, deed me denken aan een vader die zijn zoontje voor het eerst zonder handen heeft zien fietsen. Het enthousiasme, de waardering, er klonk een soort liefde in door.

Eindelijk hebben 'we' weer een demonstratie in ons land. Waar docenten worden uitgekafferd als ze zich met een paar duizenden verzamelen op het Malieveld. Daar voelen we ons verenigd met de simpele boer. Want leraren hebben al zo-veel vrij, hebben die ook nog tijd om te de-mon-stre-ren? Waanzin! Dat er niemand meer voor de klas wil staan omdat de gemiddelde tiener wel wat anders aan zijn hoofd heeft dan de orde van een docent te accepteren interesseert niemand iets. Maar dat er tienduizend stikstof uitstotende trekkers dwars door ons land tuffen is te billijken hoor.

De boeren worden platgegooid met subsidie uit Brussel voor al hun gier- en oogstwerkzaamheden. Daarnaast zijn het ook nog eens grootgrondbezitters. Want uw honderd vierkante meter tuin stelt niets voor bij de lappen grond die deze lui bezitten. In de luier is hun pensioen al veiliggesteld. En voor een beetje land laten ze zich uitkopen door de overheid. Want ook dan ligt het boerenvolk lachend dwars. En als ze veertig koeien een vrachtauto injagen, denken ze ook alleen aan de kassa die rinkelt. Want wat niet meer op mijn erf is, is ook niet meer van mij.

Dus ik snap al die Hossana voor dit clubje medelandgenoten niet zo goed. Is het lef om op je sloomste vervoermiddel een land te ontwrichten? Of is het gewoon pure domheid? Hebben ze een punt als ze vinden dat het Rijksinstituut voor Gezondheid en Milieu (RivM) 'de boeren op de hak neemt?' Een dozijn wetenschappers hebben gewerkt aan dit rapport. Ik vermoed dat ze in een IQ testje de landbouwers toch zouden verslaan. 

De boeren hebben kritiek op de locaties van twee meetpunten, die zijn gebruikt om tot het rapport te komen. Eentje staat bij een mestput, de ander naast een intensieve veehouderij. Volgens mij toch hele alledaagse elementen van een goed lopende boerderij. Land moet bemest worden en dieren produceren mest. En intensieve veehouderij lijkt me ook niet erg uniek in de landbouw industrie.

Van stigmatisering lijkt me dus zeker géén sprake.

Behalve het beboeten van al die trekkers die illegaal op onze snelweg reden, hadden we ook in opstand kunnen komen tegen de aanstellerij van de boer. Erg intelligent is het allemaal niet wat de gemiddelde boer de afgelopen dagen heeft aangevoerd, als argumenten tegen het onderzoek naar stikstof in de landbouw. Maar het grootste gedeelte van onze bevolking schoot in de juichstemming alsof het Nederlands damesvoetbalelftal nu wél Wereldkampioen werd. Want als de draak wordt gestoken met de handhavende overheid, dan is de Nederlander er als de kippen bij om uit het lood te lopen. Zelfs als drie boeren op hun trekkers klimmen en onder politiebegeleiding worden thuisgebracht. Goed hè? Want anders gebeuren er misschien ongelukken.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Zwaaien

Wanneer ik ga wandelen met mijn hond, loop ik een standaard rondje. Ik kom dan langs het Indische bejaardentehuis bij mij in de straat. Er staat een Riksja in de entree en ik ging er wel eens bami of nasi lunchen. Op de hoek van het tehuis, bevinden zich benedenwoningen met een groot grasveld ervoor. De ramen zijn immens groot en vaak is het licht binnen aan, zonder dat de gordijnen gesloten zijn. In de zomer valt de zon juist binnen, zodat zich een soort toneelstuk afspeelt achter het raam. Toen ik hier in 2017 kwam wonen, stond er vaak een man achter dat raam. Er zal twintig meter tussen hem en mij hebben gezeten. Hij zag er inderdaad Indisch uit en had een heel vriendelijke uitstraling. Het leek me een hele fitte man. Ik gok dat hij destijds halverwege de zeventig was. Maar dat was dus mijn observatie door dat raam heen. Telkens als ik met mijn hond passeerde, zwaaide hij uitbundig en vrolijk naar me. Met brede lach zwaaide ik dan ook terug. Het werd een gewoonte. Ik realiseerde me

Dirty Chai

Ze was denk ik vijfendertig. Ze zag eruit als tweeënvijftig. Het leek me geen sportieve dame, maar ze was ook niet enorm corpulent. Haar haren zaten tussen blond en grijs en waren kort en waarschijnlijk nog korter geweest. Een bruin leren tasje had ze op tafel gezet en het straalde geen vrouwelijkheid uit. Toen ze binnenkwam zag ik dat ze mijn kant op keek. Voor me waren nog twee tafeltjes vrij voor het raam. Toch liep ze eerst de zaak verder in. Een teken dat ze hier niet vaak kwam. Of zelfs niet uit deze stad kwam. Al snel was zij weer terug en nam ze plaats voor het raam. In plaats van een plek te kiezen waardoor ze naar buiten kon kijken, ging ze met haar rug richting het raam zitten met haar gezicht mijn kant op.  Ik nipte aan mijn dubbele espresso omdat je doorgaans in deze koffiezaken een wat slappe koffie kreeg. De serveerster was snel bij de vrouw die met de kaart in de hand vroeg of ze ook een ‘’Dirty Chai’’ kon maken. De wijze waarop ze deze woorden uitsprak zorgde voor een

Winkelcentrum

Ik liep zoals gewoonlijk door mijn overdekte winkelcentrum. Het wordt verbouwd en het schijnt mooier te gaan worden dan wat het was. Althans, de borden aan de ingang beloven dat er gebouwd wordt "aan het gezelligste winkelcentrum". Voorlopig is het nog een puinhoop en de meest ongezellige plek van Nederland. Als je er geen erg in had, zou een overdekte plek om te winkelen er zo uit kunnen zien, in tijden van oorlog. Overal troep, kapotte ramen, leegstaande panden, kabels uit het plafond die in de jaren zeventig in elkaar geknoopt zijn en vooral veel lawaai. Met de aantekening dat we nog steeds in een veilig land leven. Ik bezocht eerst de Hema, die het anno 2024 voor elkaar wisten te krijgen om mijn fotos af te drukken na elf dagen. Toevallig zat ik gisteren fotos te kijken uit de jaren tachtig en negentig. Een gedeelte daarvan was gemaakt met een fotocamera die minstens een kilo woog. De kwaliteit van die fotos was zo onvergelijkbaar, met de fotos die ik in mijn handen kreeg