Doorgaan naar hoofdcontent

Natuurbewust

Ik ben één van de mensen die tien jaar geleden glimlachte, als het woord 'klimaatverandering' voorbij kwam. Miljoenen jaren geleden was die verandering er ook. In het natuurhistorisch museum heb ik gezien dat dit meerdere keren tijdens het bestaan van de aarde gebeurde. Duizenden dierenrassen werden daardoor uitgeroeid. Dat leek me een normale cyclus.

Leek.

Vanavond zag ik een nieuwsitem over de Mont Blanc, Europa's hoogste berg. Op deze berg ligt aan de Italiaanse kant een gletsjer die zeer snel smelt. Een ijsmassa die voorheen betiteld werd als 'eeuwige sneeuw'. Alleen komt er nu dus een eind aan al die eeuwen. En het zal nog enkele dagen, hooguit weken duren, voordat die massa naar beneden stort. Huizen zijn ontruimd, wegen afgesloten. De gletsjer van tweehonderdvijftigduizend kubieke meter gaat schuiven. Harder en sneller dan de vijftig centimeter per dag die het nu haalt.

Een ramp in wording.

Toevallig vindt op dit moment ook de klimaattop van de Verenigde Naties plaats. Ik zag de Italiaanse Premier die daar refereerde aan de smeltende ijsmassa. 'Dit gaat iedereen aan. Dit moet een waarschuwing zijn voor iedereen. Het is ons gezamenlijke probleem, wat hier wordt geïllustreerd in smeltend ijs'. 
Ik dacht heel even na over deze woorden. En zocht wat achtergrondinformatie op het internet over de Mont Blanc. In één van de artikelen las ik dat de zeespiegel wereldwijd enorm zal stijgen. In 2100 al met één meter en tien centimeter. Over éénentachtig jaar dus. Mijn kinderen zullen oplossingen moeten gaan zoeken, voor dit enorme probleem dat mede door mij is veroorzaakt. 

Het leek een onschuldige glimlach.

Ineens ben ik me bewust van wat er gebeurd. Het klimaat verandert in rap tempo door onze auto's, de vliegtuigen, het afval en al het andere dat we het milieu aan doen. Dit is nu bij mij binnengekomen. En ik ga doen wat ik al veel eerder had moeten doen. Voor mijn kinderen en hun kinderen. Ik ga er elke dag voor zorgen dat ik eraan bijdraag, dat we de opwarming kunnen remmen. Waar ik kan en het in mijn macht ligt. En ik weet zeker dat ik iemand naast me heb, die daar net zo in zal staan als ik. Voor onze kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Gezondheid blijft op één, maar we hebben een project dat we moeten gaan leven en het heet: Natuurbewust. Misschien kunnen we zo uiteindelijk nog doen, wat we al veel eerder hadden moeten doen.

Met een serieuze blik.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Zwaaien

Wanneer ik ga wandelen met mijn hond, loop ik een standaard rondje. Ik kom dan langs het Indische bejaardentehuis bij mij in de straat. Er staat een Riksja in de entree en ik ging er wel eens bami of nasi lunchen. Op de hoek van het tehuis, bevinden zich benedenwoningen met een groot grasveld ervoor. De ramen zijn immens groot en vaak is het licht binnen aan, zonder dat de gordijnen gesloten zijn. In de zomer valt de zon juist binnen, zodat zich een soort toneelstuk afspeelt achter het raam. Toen ik hier in 2017 kwam wonen, stond er vaak een man achter dat raam. Er zal twintig meter tussen hem en mij hebben gezeten. Hij zag er inderdaad Indisch uit en had een heel vriendelijke uitstraling. Het leek me een hele fitte man. Ik gok dat hij destijds halverwege de zeventig was. Maar dat was dus mijn observatie door dat raam heen. Telkens als ik met mijn hond passeerde, zwaaide hij uitbundig en vrolijk naar me. Met brede lach zwaaide ik dan ook terug. Het werd een gewoonte. Ik realiseerde me

Dirty Chai

Ze was denk ik vijfendertig. Ze zag eruit als tweeënvijftig. Het leek me geen sportieve dame, maar ze was ook niet enorm corpulent. Haar haren zaten tussen blond en grijs en waren kort en waarschijnlijk nog korter geweest. Een bruin leren tasje had ze op tafel gezet en het straalde geen vrouwelijkheid uit. Toen ze binnenkwam zag ik dat ze mijn kant op keek. Voor me waren nog twee tafeltjes vrij voor het raam. Toch liep ze eerst de zaak verder in. Een teken dat ze hier niet vaak kwam. Of zelfs niet uit deze stad kwam. Al snel was zij weer terug en nam ze plaats voor het raam. In plaats van een plek te kiezen waardoor ze naar buiten kon kijken, ging ze met haar rug richting het raam zitten met haar gezicht mijn kant op.  Ik nipte aan mijn dubbele espresso omdat je doorgaans in deze koffiezaken een wat slappe koffie kreeg. De serveerster was snel bij de vrouw die met de kaart in de hand vroeg of ze ook een ‘’Dirty Chai’’ kon maken. De wijze waarop ze deze woorden uitsprak zorgde voor een

Winkelcentrum

Ik liep zoals gewoonlijk door mijn overdekte winkelcentrum. Het wordt verbouwd en het schijnt mooier te gaan worden dan wat het was. Althans, de borden aan de ingang beloven dat er gebouwd wordt "aan het gezelligste winkelcentrum". Voorlopig is het nog een puinhoop en de meest ongezellige plek van Nederland. Als je er geen erg in had, zou een overdekte plek om te winkelen er zo uit kunnen zien, in tijden van oorlog. Overal troep, kapotte ramen, leegstaande panden, kabels uit het plafond die in de jaren zeventig in elkaar geknoopt zijn en vooral veel lawaai. Met de aantekening dat we nog steeds in een veilig land leven. Ik bezocht eerst de Hema, die het anno 2024 voor elkaar wisten te krijgen om mijn fotos af te drukken na elf dagen. Toevallig zat ik gisteren fotos te kijken uit de jaren tachtig en negentig. Een gedeelte daarvan was gemaakt met een fotocamera die minstens een kilo woog. De kwaliteit van die fotos was zo onvergelijkbaar, met de fotos die ik in mijn handen kreeg