Doorgaan naar hoofdcontent

Zorg

Liefde kent meer facetten dan hand in hand lopen. Wat mij betreft is dat het verschil met verliefdheid. Dat is een status van 'totale extase en euforie’ waarbij je alles als leuk ervaart. Liefde maakt dat je er ook voor elkaar bent, ook als dat dagelijkse dingen met zich meebrengt. Of wekelijkse. Of maandelijkse. Of jaarlijkse.

Of onverwachte.

Hockey is een absolute teamsport. Het heeft raakvlakken met voetbal. Op wat details na. Een hockeystick, een harde bal en andere regels. Tot zover de verschillen. De tactieken lijken wel weer wat meer op die van voetbal. Laatst stond ik met veel plezier langs de kant van het veld naar een hockeywedstrijd te kijken. Totaal subjectief. Want mijn vriendin deed mee bij de thuisploeg.

En hoe!

Ik denk dat ze (voor de voetballers onder u) het best te beschrijven is als Fernando Redondo. Een Argentijnse speler die van 1995 tot 2000 bij Real Madrid speelde. Daarna van 200 tot 2004 bij AC Milan.
Zijn rol: Verdedigende middenvelder. Een speler die het niet moest hebben van de tackles, hard werken en ontregelen. Oorlog maken. Nee, Redondo was juist sterk als hij wat hoger kon spelen. Hij had een perfecte pass. En was het gevaarlijkste als hij aanvallend op het veld, dienend kon spelen. Als hij kon dicteren, sturen en anderen voor de goal kon zetten. Dan was hij op zijn sterkst. ‘El Principe’ noemde ze hem in Madrid.

De Prins.

In de hockeywedstrijd die ik zag had mijn vriendin absoluut de meeste kwaliteiten binnen haar team. Als aanvoerster zette ze de lijnen uit. En in dit team van dames twee waren de kwaliteitsverschillen groter als in het Real destijds van Redondo. Dat zal geen verrassing zijn. Ze liet zich vaak zakken om de tegenstander te ontregelen. Na de wedstrijd spraken we daar over. 'Ja, daar heb je misschien een punt. Ik weet dat ik 'hoger op het veld’ ook met mijn kwaliteiten beter tot mijn recht kom’.

Zo gezegd, zo gedaan.

Afgelopen weekend speelde ze ook. Ik was er niet bij. Maar ze had aanvallender gespeeld. Met een 2-0 voorsprong als resultaat. Helaas kreeg ze in de laatste minuten, met een actie voor de goal, een hockeybal op haar hoofd. Flinke bult. En later bleek: Een flinke hersenschudding. Ik voelde dat ik niet alleen wilde helpen. Ik wilde gewoon dat het goed met haar ging. Daar alles voor doen.

Liefde.

Een paar dagen later moest ik zelf ook onder het mes. Na een behandeling was ik bij haar thuis. Haar betrokkenheid op de dag. De zorg die ze me thuis gaf.

Liefde.

Soms loop je in een relatie wat uit positie om een team te zijn. Hang je wat te veel naar achter om het team van dienst te kunnen zijn. Maar dat maakt je samen sterker. Je laat de ander 'beter spelen’. Het is wat wij doen deze dagen. En ik ben er trots op.

Mijn Prinses en ik.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Zwaaien

Wanneer ik ga wandelen met mijn hond, loop ik een standaard rondje. Ik kom dan langs het Indische bejaardentehuis bij mij in de straat. Er staat een Riksja in de entree en ik ging er wel eens bami of nasi lunchen. Op de hoek van het tehuis, bevinden zich benedenwoningen met een groot grasveld ervoor. De ramen zijn immens groot en vaak is het licht binnen aan, zonder dat de gordijnen gesloten zijn. In de zomer valt de zon juist binnen, zodat zich een soort toneelstuk afspeelt achter het raam. Toen ik hier in 2017 kwam wonen, stond er vaak een man achter dat raam. Er zal twintig meter tussen hem en mij hebben gezeten. Hij zag er inderdaad Indisch uit en had een heel vriendelijke uitstraling. Het leek me een hele fitte man. Ik gok dat hij destijds halverwege de zeventig was. Maar dat was dus mijn observatie door dat raam heen. Telkens als ik met mijn hond passeerde, zwaaide hij uitbundig en vrolijk naar me. Met brede lach zwaaide ik dan ook terug. Het werd een gewoonte. Ik realiseerde me

Dirty Chai

Ze was denk ik vijfendertig. Ze zag eruit als tweeĆ«nvijftig. Het leek me geen sportieve dame, maar ze was ook niet enorm corpulent. Haar haren zaten tussen blond en grijs en waren kort en waarschijnlijk nog korter geweest. Een bruin leren tasje had ze op tafel gezet en het straalde geen vrouwelijkheid uit. Toen ze binnenkwam zag ik dat ze mijn kant op keek. Voor me waren nog twee tafeltjes vrij voor het raam. Toch liep ze eerst de zaak verder in. Een teken dat ze hier niet vaak kwam. Of zelfs niet uit deze stad kwam. Al snel was zij weer terug en nam ze plaats voor het raam. In plaats van een plek te kiezen waardoor ze naar buiten kon kijken, ging ze met haar rug richting het raam zitten met haar gezicht mijn kant op.  Ik nipte aan mijn dubbele espresso omdat je doorgaans in deze koffiezaken een wat slappe koffie kreeg. De serveerster was snel bij de vrouw die met de kaart in de hand vroeg of ze ook een ‘’Dirty Chai’’ kon maken. De wijze waarop ze deze woorden uitsprak zorgde voor een

Winkelcentrum

Ik liep zoals gewoonlijk door mijn overdekte winkelcentrum. Het wordt verbouwd en het schijnt mooier te gaan worden dan wat het was. Althans, de borden aan de ingang beloven dat er gebouwd wordt "aan het gezelligste winkelcentrum". Voorlopig is het nog een puinhoop en de meest ongezellige plek van Nederland. Als je er geen erg in had, zou een overdekte plek om te winkelen er zo uit kunnen zien, in tijden van oorlog. Overal troep, kapotte ramen, leegstaande panden, kabels uit het plafond die in de jaren zeventig in elkaar geknoopt zijn en vooral veel lawaai. Met de aantekening dat we nog steeds in een veilig land leven. Ik bezocht eerst de Hema, die het anno 2024 voor elkaar wisten te krijgen om mijn fotos af te drukken na elf dagen. Toevallig zat ik gisteren fotos te kijken uit de jaren tachtig en negentig. Een gedeelte daarvan was gemaakt met een fotocamera die minstens een kilo woog. De kwaliteit van die fotos was zo onvergelijkbaar, met de fotos die ik in mijn handen kreeg