Machteloosheid

Onrecht. Ik kan er niet tegen. Als iemand me vroeg waar ik een hekel aan had, was het onrecht. Was inderdaad. Het is niet zo dat ik het ben gaan accepteren. Maar met onrecht kun je iets. Het belangrijkste is dat ik kan optreden. Me bemoeien met de situatie. Invloed uitoefenen op wat er onrechtmatig gebeurt. En er past een emotie bij. Ik kan er boos om worden, of eigenwijs gevonden worden vanwege mijn reactie.

Maar ik heb de afgelopen weken geleerd dat er nog iets ergers is. Ik moest eraan denken toen ik gisteren de vlammen uit het dak van de Notre Dame in Parijs zag komen. Veel mensen stonden te kijken. Om te zien wat er gebeurde. Zonder de mogelijkheid in te grijpen. Invloed uit te oefenen op wat daar gebeurde.

Machteloos.

Enerzijds werd historie verwoest. Aan de andere kant werd geschiedenis geschreven. Want het uitbranden van gebouwen, vaak kerken, lees je weleens op een steen bij een gebouw. Nu waren we getuige van deze gebeurtenis. En ooit zal er op een steen staan, dat er een grote brand was op een maandagavond in Parijs. Waarbij het dak volledig verwoest werd. We zagen hoe de kerk in plaats van een huis voor daklozen, in een dakloos huis veranderde.

Deze vorm van machteloosheid is redelijk te accepteren. Dingen gebeuren waar we geen invloed op hebben. In de privésfeer is dat aangrijpender dan in het nieuws. Hoe mooi de Notre Dame ook was. In kleine kring geconfronteerd worden met een situatie waarin je geen invloed kunt uitoefenen op degene die iets overkomt. Dat is machteloosheid in zijn wreedste soort. Zeker als het familie, kinderen of vrienden aangaat.

Het is de overtreffende trap van onrecht. Je hebt het te accepteren en te verdragen wat er gebeurt. Ook al vreet het elk moment aan je. De brand wordt niet geblust.