Toeschouwer

Stelt u zich eens voor: U staat aan de kant van de weg. Achter een dranghek. Op de weg is een hardloopwedstrijd bezig. Als toeschouwer wacht u op de eerste lopers. Uw zoon en vriendin doen mee. Ze hebben hard getraind en willen per se een goede tijd neerzetten. Verrassend genoeg komen ze als eerste om de bocht. Ze moeten nog tweehonderd meter lopen. En u ziet dat ze gaan winnen. Ze kijken om en zien dat zelf ook. Omdat ze ook nog tot een toptijd willen komen persen ze er alles uit. De man is net wat sterker gebouwd, dus hij heeft wat meer over. Maar trots als hij is en de liefde die hij voelt voor zijn vriendin, zorgen ervoor dat hij inhoudt. Hij wil nu samen winnen. Het is ware liefde. U klapt, iedereen klapt. En ze gaan hand in hand over de finish.

Houd vast wat u nu voelt.

En stelt u zich eens voor dat u de trein uitstapt. Het is fris maar niet onaangenaam. En best wel druk. U loopt vanaf de voorste wagon naar de trappen op het midden van het perron. Een wandelingetje van ongeveer twee minuten. Aan uw linkerhand ziet u een reclamecampagne van de NS. Er wordt in gewaarschuwd: Stap niet meer in als de conducteur fluit. U laat het passeren in uw hoofd én u bent het alweer kwijt. De kiosk trekt even uw aandacht omdat de verkoper lui op zijn balie hangt. En dat terwijl het druk is. Ineens klinken er snelle voetstappen. Er rennen een man en vrouw van begin twintig. Het zijn onmiskenbaar geliefden.

En dit is het moment.

U staat langs de kant en bent even niet meer op weg van werk naar huis. Nee. Dit zijn 'zij’. De man ligt nog voorop, zijn focus is duidelijk, hij kijkt naar de treindeuren. Maar u en ik kennen zijn liefde voor haar. Het is te mooi. Dit wordt genieten. Ze gaan het redden. We klappen onze handen al stuk. Maar, de spanning stijgt. Er klinkt een fluitje. U, in volkomen rust aan de kant, herkent de reclame van de NS. De boodschap was duidelijk: Niet instappen. Maar ze weten het zeker: Dit lukt ons! Dit is echte liefde. Hij zorgt voor haar. Dit gaat goed aflopen. Reclames zijn sprookjes. Het echte leven is altijd anders.

De man heeft nog twee stappen nodig en de vrouw nog vier. Hij blijft gefocust op die deur. En haar gezicht drukt iets uit. Vuurrood. Alles wappert en schudt. Van wat zij is. Van wat ze aan heeft. De deuren zetten zich in beweging en hij maakt de stap naar binnen. In dezelfde beweging sluiten de deuren. En zij remt net op tijd. Dit kan niet waar zijn! Zij begint op de knop te drukken. Het lijkt alsof hij dit binnen ook doet. Maar de trein zet zich onherroepelijk in beweging. Ik hoor mezelf lachen. En de man naast me doet het ook. De trein is echt gaan rijden. En zij blijft echt achter. Ik merk dat ik niet meer bij kom van het lachen. Hij vergat haar totaal in zijn sprint. Dit was allesbehalve ware liefde. Dit was de allerbeste scene uit de film, die ik live mocht bekijken. En alleen de toeschouwer won.