Mijn oudste zoon is acht jaar. Hij heeft een hart zo groot en warm als de zon. Alleen weet hij nog niet altijd hoe hij dit moet gebruiken. Het groot worden zit hem daarbij soms nog in de weg. Afgelopen nacht stond hij om half drie 's nachts aan mijn bed. Hij wilde opstaan. Had geen slaap meer. Daar was hij vrij stelling in en soms herken ik daar mijzelf in.
Omdat de situatie een vorm begon te krijgen, waarin de vakbondsleider tegen de premier zei dat we er zo niet uit gingen komen, schoof mijn eigen slaap ook even weg. Eerst poogde ik hem vanuit halve slaap, met lieve gemeende woorden hem terug te sturen naar zijn bed. Het was laat en iedereen sliep. Het maakte geen indruk en u zult inmiddels door hebben: Mijn zoon was in deze de vakbondsleider. Het voorstel was niet onderhandelbaar en zijn staking zou doorgaan. De meeste vakbondsleiders laten zich niet meeslepen door de emotie van de werknemers die ze vertegenwoordigen. Ze blijven wel oog houden voor de compromis. Of geven in elk geval de premier het gevoel dat hij een compromis krijgt.
Zo ver leek mijn zoon nog niet.
Zijn in een groeispurt rakende lichaam en almaar groter wordende voeten stampten op de grond. Ik maande hem tot kalmte. Vanwege mijn ronkende dochter, die nog nietswetend van dit tafareel naast me lag te slapen.
Ik had nog niet op de wekker gekeken, maar voelde aan mijn lichaam dat het nacht moest zijn. Ik kwam op de rand van het bed zitten en in de buurt van het mopperende lieve gezicht van mijn zoon. Ik raakte hem aan wat hij liet gebeuren. Het zei me dat hij gewoon behoefte had aan genegendheid, om zijn warme hart te vullen met de liefde die hij ook graag wilde geven.
Een taak die ik zonder mopperen en graag op me neem. Het is de kern van de band tussen mij en mijn kinderen. Ze laten weten dat die liefde er altijd is, dag en nacht, ook als we elkaar niet zien.
Ik stelde voor bij hem in bed te kruipen. Met twee kinderen in een bed slapen zou voor mij betekenen dat mijn slaap erop zat. Dat had ik een keer gedaan. Maar zo heerlijk als het is dat mijn kinderen tegen me aankruipen, zo ongemakkelijk slaapt het als je geen kant meer op kunt met overal armen en benen.
Toen ik naast hem lag voelde ik dat hij tot rust kwam. Ik had goed gelezen waar hij naar verlangde. Het waren niet de arbeidsvoorwaarden waar hij tegen protesteerde. Nee, hij wilde gehoord worden. Laten weten dat hij behoefte had aan liefde en warmte. Zoals we allemaal wel eens die behoefte voelen op een koude winternacht. Eigenlijk was mijn zoon, volwassener dan hij besefte. En hij had mij het gevoel gegeven, dat ik genoot van een heerlijk compromis.
Omdat de situatie een vorm begon te krijgen, waarin de vakbondsleider tegen de premier zei dat we er zo niet uit gingen komen, schoof mijn eigen slaap ook even weg. Eerst poogde ik hem vanuit halve slaap, met lieve gemeende woorden hem terug te sturen naar zijn bed. Het was laat en iedereen sliep. Het maakte geen indruk en u zult inmiddels door hebben: Mijn zoon was in deze de vakbondsleider. Het voorstel was niet onderhandelbaar en zijn staking zou doorgaan. De meeste vakbondsleiders laten zich niet meeslepen door de emotie van de werknemers die ze vertegenwoordigen. Ze blijven wel oog houden voor de compromis. Of geven in elk geval de premier het gevoel dat hij een compromis krijgt.
Zo ver leek mijn zoon nog niet.
Zijn in een groeispurt rakende lichaam en almaar groter wordende voeten stampten op de grond. Ik maande hem tot kalmte. Vanwege mijn ronkende dochter, die nog nietswetend van dit tafareel naast me lag te slapen.
Ik had nog niet op de wekker gekeken, maar voelde aan mijn lichaam dat het nacht moest zijn. Ik kwam op de rand van het bed zitten en in de buurt van het mopperende lieve gezicht van mijn zoon. Ik raakte hem aan wat hij liet gebeuren. Het zei me dat hij gewoon behoefte had aan genegendheid, om zijn warme hart te vullen met de liefde die hij ook graag wilde geven.
Een taak die ik zonder mopperen en graag op me neem. Het is de kern van de band tussen mij en mijn kinderen. Ze laten weten dat die liefde er altijd is, dag en nacht, ook als we elkaar niet zien.
Ik stelde voor bij hem in bed te kruipen. Met twee kinderen in een bed slapen zou voor mij betekenen dat mijn slaap erop zat. Dat had ik een keer gedaan. Maar zo heerlijk als het is dat mijn kinderen tegen me aankruipen, zo ongemakkelijk slaapt het als je geen kant meer op kunt met overal armen en benen.
Toen ik naast hem lag voelde ik dat hij tot rust kwam. Ik had goed gelezen waar hij naar verlangde. Het waren niet de arbeidsvoorwaarden waar hij tegen protesteerde. Nee, hij wilde gehoord worden. Laten weten dat hij behoefte had aan liefde en warmte. Zoals we allemaal wel eens die behoefte voelen op een koude winternacht. Eigenlijk was mijn zoon, volwassener dan hij besefte. En hij had mij het gevoel gegeven, dat ik genoot van een heerlijk compromis.
Reacties
Een reactie posten