Doorgaan naar hoofdcontent

Borstlappen

Arbeidsmarkt. Ik vind het een woord van niks. Alsof werklozen naar een plek toe gaan om zich voor een superaanbieding weg te doen. Hoor die marktkoopman maar: "De láátste banáánen, de tros, één euro…" Na stilte van drie seconde roept hij het weer. Precies hetzelfde. Intonatie, ritme, volume. Waarschijnlijk omdat de verkoper zijn waren kwijt moet. 

Voor weinig.

Zelf werk ik in een branche waarin flexibiliteit van arbeidskrachten een must is. Anders is het onmogelijk te bestaan als bedrijf. De leisure, zoals we recreatie tegenwoordig moeten noemen. Alsof we de scheidsrechter in het voetbal voortaan ook umpire gaan noemen.

Flexibiliteit dus.

Aanbieden van korte contracten deed ik zelf ook regelmatig. Het hoort bij de branche waarin ik actief ben. Mensen gaan niet op vakantie in januari. Het heeft weinig zin om dan op een maandagochtend met drie man achter de balie van de receptie te gaan staan wachten op gasten die niet komen. Toen het kabinet een jaar of acht geleden het ontslagrecht begon te versoepelen en de hele arbeidsmarkt een korte termijn sausje gaf, fronsde ik zelf mijn wenkbrauwen. De meeste bedrijven zijn continu bedrijven. Die hebben behoefte aan medewerkers met kennis die niet steeds opnieuw opgeleid hoeven te worden.

Het Kabinet dacht anders.

Nu heeft een commissie onder leiding van Hans Borstlap onderzoek gedaan naar de arbeidsmarkt. En het advies van deze club is om de arbeidsmarkt minder flexibel te maken. Onze welvaart gaat eraan. We zijn verkeerd bezig. De commissie heeft de vinger. 

Het geeft toch te denken dat een ex-topambtenaar die werkzaam was voor het Ministerie van Sociale zaken, in de periode dat het Kabinet het ontslagrecht versoepelde, nu het tegenovergestelde adviseert? Borstlap is de marktkoopman die gisteren zijn tros bananen op de markt van Den Haag tegen een uur of vier verkocht voor één euro. Vandaag parkeert hij zijn auto in Amsterdam, legt de onverkochte trossen van gister op zijn markttafel. Uit zijn oude Opel Combo pakt hij in zichzelf grijnzend het bordje "tros bananen €2,50". Gewoon, omdat hij vooral zijn eigen centjes wil verdienen en maling heeft aan eerlijke handel.

Borstlappen noem ik dat vanaf heden.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Zwaaien

Wanneer ik ga wandelen met mijn hond, loop ik een standaard rondje. Ik kom dan langs het Indische bejaardentehuis bij mij in de straat. Er staat een Riksja in de entree en ik ging er wel eens bami of nasi lunchen. Op de hoek van het tehuis, bevinden zich benedenwoningen met een groot grasveld ervoor. De ramen zijn immens groot en vaak is het licht binnen aan, zonder dat de gordijnen gesloten zijn. In de zomer valt de zon juist binnen, zodat zich een soort toneelstuk afspeelt achter het raam. Toen ik hier in 2017 kwam wonen, stond er vaak een man achter dat raam. Er zal twintig meter tussen hem en mij hebben gezeten. Hij zag er inderdaad Indisch uit en had een heel vriendelijke uitstraling. Het leek me een hele fitte man. Ik gok dat hij destijds halverwege de zeventig was. Maar dat was dus mijn observatie door dat raam heen. Telkens als ik met mijn hond passeerde, zwaaide hij uitbundig en vrolijk naar me. Met brede lach zwaaide ik dan ook terug. Het werd een gewoonte. Ik realiseerde me

Winkelcentrum

Ik liep zoals gewoonlijk door mijn overdekte winkelcentrum. Het wordt verbouwd en het schijnt mooier te gaan worden dan wat het was. Althans, de borden aan de ingang beloven dat er gebouwd wordt "aan het gezelligste winkelcentrum". Voorlopig is het nog een puinhoop en de meest ongezellige plek van Nederland. Als je er geen erg in had, zou een overdekte plek om te winkelen er zo uit kunnen zien, in tijden van oorlog. Overal troep, kapotte ramen, leegstaande panden, kabels uit het plafond die in de jaren zeventig in elkaar geknoopt zijn en vooral veel lawaai. Met de aantekening dat we nog steeds in een veilig land leven. Ik bezocht eerst de Hema, die het anno 2024 voor elkaar wisten te krijgen om mijn fotos af te drukken na elf dagen. Toevallig zat ik gisteren fotos te kijken uit de jaren tachtig en negentig. Een gedeelte daarvan was gemaakt met een fotocamera die minstens een kilo woog. De kwaliteit van die fotos was zo onvergelijkbaar, met de fotos die ik in mijn handen kreeg

Dirty Chai

Ze was denk ik vijfendertig. Ze zag eruit als tweeënvijftig. Het leek me geen sportieve dame, maar ze was ook niet enorm corpulent. Haar haren zaten tussen blond en grijs en waren kort en waarschijnlijk nog korter geweest. Een bruin leren tasje had ze op tafel gezet en het straalde geen vrouwelijkheid uit. Toen ze binnenkwam zag ik dat ze mijn kant op keek. Voor me waren nog twee tafeltjes vrij voor het raam. Toch liep ze eerst de zaak verder in. Een teken dat ze hier niet vaak kwam. Of zelfs niet uit deze stad kwam. Al snel was zij weer terug en nam ze plaats voor het raam. In plaats van een plek te kiezen waardoor ze naar buiten kon kijken, ging ze met haar rug richting het raam zitten met haar gezicht mijn kant op.  Ik nipte aan mijn dubbele espresso omdat je doorgaans in deze koffiezaken een wat slappe koffie kreeg. De serveerster was snel bij de vrouw die met de kaart in de hand vroeg of ze ook een ‘’Dirty Chai’’ kon maken. De wijze waarop ze deze woorden uitsprak zorgde voor een